Δικαιούται και αυτή η κυβέρνηση να κάνει λάθη. Αλλά η επιμονή στο λάθος στη σημερινή συγκυρία είναι μεγάλη πολυτέλεια.

Η χώρα χρειάζεται συμμάχους, έστω συμπαθητική θεώρηση των αναγκών της,  και δεν το αξίζουμε για χάρη κάποιου Σάββα Ξηρού, που έχει δολοφονήσει καμιά 20αρια, να ψαχνόμαστε και να αναρωτιόμαστε τι είναι ανθρωπισμός και τι σωφρονισμός. Υπάρχει όμως και κάτι ουσιαστικότερο. Τι ακριβώς πιστεύει ο κ. Νίκος Παρασκευόπουλος και σε τι ακριβώς νομικά μονοπάτια οδεύουμε; Η αυστηρότητα των ποινών είναι μείωση της δημοκρατίας και της ευαισθησίας; Γενικώς στην Ελλάδα υπάρχει μια άποψη για την μικρότερη δυνατή τιμωρία. Σαφώς και η τιμωρία συνδέεται με το αδίκημα. Όμως ο κ. Παρασκευόπουλος παρ ολίγον να νομοθετήσει τον σωφρονισμό κατ οίκον. Ακόμα και όσοι βαρύνονται για βαριά εγκλήματα θα κάθονται καν δυο χρονάκια στην φυλακή, και μετά θα πάνε σπιτάκι τους. Το τραγικό είναι ότι οι προτάσεις Παρασκευόπουλου έγιναν αποδεκτές. Η δημοσιότητα δόθηκε και η προσοχή στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στον Σάββα Ξηρό. Δεν είναι το μόνο πρόβλημα και  ίσως δεν είναι το σημαντικότερο με δεδομένο πως ο Ξηρός είναι πράγματι βαριά ανάπηρος. Ο κ. Παρασκευόπουλος νομοθέτησε για τις φυλακές,  αδιαφορώντας για το Δίκαιο, για την Δικαιοσύνη, για την αποτροπή του εγκλήματος, για το αίσθημα ασφάλειας των Πολιτών, για την λειτουργία της Πολιτείας και για την ίδια την διαδικασία απονομής δικαιοσύνης. Ισοπέδωσε τα πάντα στο όνομα της ανθρώπινης συμπεριφοράς που δικαιούται πράγματι και οι κρατούμενοι στις φυλακές. Οι συνθήκες στις φυλακές είναι θέμα υποδομών και οργάνωσης. Δεν μπορεί να ισοπεδώσουμε όλα τα άλλα για να φτιάξουμε το «ένα» δια νόμου. Ο κ. Παρασκευόπουλος «έκοψε και έραψε ποινές εκ των προτέρων», ανεξαρτήτως εγκλημάτων και αποφάσεων των Δικαστηρίων. Τι νόημα πλέον έχει η σύλληψη ενός εμπόρου ναρκωτικών και τι νόημα έχει η επιβολή ποινής; Αφού έτσι κι αλλιώς εντός ολίγου θα πάει σπιτάκι του απ΄ όπου θα μπορεί ωραία να συνεχίσει το εμπόριο ναρκωτικών; Εδώ το κάνουν μέσα από την φυλακή, δεν θα το κάνουν από το σπίτι τους; Για  ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην Ελλάδα υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα:  Το μέγεθος και το είδος της ποινής! Είναι στον πολιτισμό μας η «μικρότερη δυνατή ποινή»,  η «μικρότερη δυνατή τιμωρία».  Όμως οι εποχές αλλάζουν. Το είδος και το μέγεθος της ποινής το καθορίζει η εποχή ή αν θέλετε οι ανάγκες της.  

Ποια είναι ή ένταση του κοινωνικού προβλήματος (παραβατικότητα, εγκληματικότητα) το οποίο θέλω να περιορίσω ή να αποτρέψω; 
Ποιος είναι ο βαθμός διείσδυσης στην κοινωνία και πόσο μεγάλες οι επιπτώσεις, συγκεκριμένων εγκλημάτων;   
Πόσο ισχυρές πιέσεις δέχεται η κοινωνία από οργανωμένες ομάδες που εγκληματούν, αδιαφορώντας για το κράτος δικαίου; 
Ο νόμος θέλει να αποτρέψει και να προβλέψει, θέλει να ενισχύσει συμπεριφορές σε αντίθεση με άλλες τις οποίες τιμωρεί. 
Ποια είναι λοιπόν η σημερινή κατάσταση την οποία βιώνει η σημερινή ελληνική κοινωνία; Πως θα αντιμετωπιστεί το πανίσχυρο οικονομικό έγκλημα, η διαφθορά των ισχυρών, των λευκών κολλάρων; Με τις διατάξεις του κ. Παρασκευόπουλου;
Και ναι υπάρχει και αυτό το ερώτημα: Το πόσο αριστερά νομοθετεί μια  κυβέρνηση, εξαρτάται από την αυστηρότητα της ποινής; 
Τα όσα υποστηρίζει ο κ. Παρασκευόπουλος είναι σε βάρος του ασθενέστερου πολίτη, σε βάρος του φτωχότερου και του φτωχού.
Γιατί προστασία χρειάζεται ο ασθενέστερος, όχι ο ισχυρότερος. Ασφάλεια χρειάζεται ο φτωχότερος, περισσότερη από τον πλουσιότερο. Κράτος δικαίου έχει ανάγκη πρώτα ο πολίτης «που δεν έχει τα μέσα και τα φράγκα».
Αν η λογική και οι διατάξεις Παρασκευόπουλου συνδυαστούν με την Δικαιοσύνη για τους έχοντες, για όσους έχουν να πληρώσουν τα παράβολα, που μας κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου δημοκρατικό και καθόλου αριστερό. 
Είναι μια ψευδαίσθηση ή μια εμμονή ενός ανθρώπου. Δυστυχώς!