του Νικόλαου Λάου

Διαβάζω (22/1) σε πρωτοσέλιδο άρθρο καθημερινής εφημερίδας υπερηφανευομένης για τον ευσεβισμό και το νεοδημοκρατικό φρόνημά της καταγγελτικό άρθρο σε βάρος της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για την Εκκλησία και απορώ και εξίσταμαι με το πόσο ακατήχητοι στην Ορθόδοξη Χριστιανική θεολογία είναι αυτοί οι Νεοδημοκράτες...σε τέτοιον βαθμό ώστε φθάσαμε στο κατάντημα το μόνο κόμμα που υποστηρίζει τη θεολογικώς ορθόδοξη θέση περί της θεσμικής υπόστασης της Εκκλησίας να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ!
Κατ’ αρχάς, η Ορθοδοξία απορρίπτει ως αίρεση και ως βδέλυγμα την κρατικοδίαιτη εκκλησία και τους μισθωτούς ποιμένες. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει ότι «ο μισθωτός ποιμήν δεν είναι ποιμήν» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, 10:12).

Ο Φώτης Κόντογλου σε μια επιστολή του προς τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα έγραφε: «Καὶ σεῖς, οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ, τί εἴδους ποιμένες εἶσθε; Τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, ἰδού, τὰ παραδίδετε εἰς τοὺς λύκους. Συναυλίζεσθε μὲ τοὺς ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου τοῦ ματαίου, τοῦ παρερχομένου, διότι ἐζηλώσατε τὴν δόξαν αὐτῶν καὶ οὐχὶ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ...Καὶ ταῦτα, διότι δὲν εἶσθε οἱ ποιμένες οἱ καλοί, οἱ θυσιάζοντες τὴν ζωήν των ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ ὁδηγοῦντες αὐτὰ εἰς τοὺς εὐώδεις λειμῶνας τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Σεῖς εἶσθε “οἱ μισθωτοὶ ποιμένες”, καὶ κατὰ τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου “ὁ μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἐστὶ ποιμήν” (Ἰω. Ι´, 12). Εἶσθε μισθωτοὶ τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, διὰ τὴν δόξαν καὶ διὰ τὸν πλοῦτον τῶν ὁποίων ἐργάζεσθε». Τον Ορθόδοξο ποιμένα τον συντηρεί οικονομικώς μόνο η κοινότητα των πιστών η οποία τον έχει αναδείξει σε προεστό της ευχαριστιακής σύναξης και η προσωπική εργασία του, όπως διδάσκεται ρητώς στις Πράξεις των Αποστόλων.
Είναι αίρεση ο ποιμήν να είναι κρατικός υπάλληλος, μίσθαρνο όργανο των κυβερνήσεων (ειδικά όταν τα κράτη, σαν το νεοελληνικό, είναι μέλη οργανικά αλλοδόξων και πνευματικώς αλλοτρίων οργανισμών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και όταν εφαρμόζουν το ασύμβατο προς την Ορθοδοξία καπιταλιστικό σύστημα). Είναι αίρεση και κατάπτωση μεγάλη ο Ορθόδοξος ποιμήν να χρηματοδοτείται δια της κρατικής φορολογίας από αλλοθρήσκους, ακόμη και σατανιστές και αθέους, μόνο και μόνο επειδή είναι κρατικός υπάλληλος. Στον Ψαλμό 140, ο Προφητάναξ Δαβίδ γράφει: «ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου», καταδικάζοντας τη λήψη οποιασδήποτε παροχής προέρχεται από εκ πεποιθήσεως αμαρτωλό/αλλόδοξο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος εξέπεσε σε κρατική υπηρεσία για να κάνει πολιτική μέσω αυτής το κοινωνικό κατεστημένο, για να εξυπηρετεί την εξωτερική πολιτική του νεοελληνικού κράτους, για να συνδιαχειρίζεται διάφορα ζητήματα μαζί με την κυβέρνηση και την ΚΥΠ/ΕΥΠ, και βεβαίως για να χειραγωγούν τον Ορθόδοξο Χριστιανικό κόσμο της Ελλάδας Δυτικοί παράγοντες (του ρωμαιοκαθολικού και προτεσταντικού κόσμου) δια του νεοελληνικού κράτους. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ο θεσμός «Εκκλησία της Ελλάδος» δημιουργήθηκε αρχήθεν ως ένα βαυαροκρατούμενο σχίσμα, αντίθετα δηλαδή προς την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, και μάλιστα ο πρώτος επικεφαλής του θεσμού «Εκκλησία της Ελλάδος» ήταν ο προτεστάντης Βαυαρός αντιβασιλέας του Όθωνα, Γεώργιος Λουδοβίκος φον Μάουρερ (Georg Ludwig von Maurer, 1790-1872)! Το 1833 οι Βαυαροί, υπό τον Μάουρερ, ανακήρυξαν το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδας χωρίς την έγκριση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ήτοι σχισματικώς, και την έθεσαν υπό την ηγεμονία του κράτους κατά το προτεσταντικό σύστημα.
Ο Ρωμαιοκαθολικός βασιλέας Όθων και οι Προτεστάντες αντιβασιλείς του έθεσαν την Εκκλησία της Ελλάδος κάτω από τον έλεγχο του κράτους βάσει του εξής σκεπτικού, που εξέθεσε ο ίδιος ο Όθων σε επιστολή του προς τον πατέρα του αναφορικά με τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας: «...Η πνευματική αρχή του κλήρου της χώρας θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνη για τον κοσμικό άρχοντα, αν ο ανώτερος κλήρος συνιστούσε μια ομάδα, καθόσον ολόκληρος ο κλήρος κατόπιν θα έπαιρνε το λαό με το μέρος του εναντίον του άρχοντα. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να υπερβούμε όλες αυτές τις δυσκολίες αν δημιουργούσαμε μια σύνοδο υπό τη διεύθυνση κάποιου Μητροπολίτη που θα ήταν κάτι σαν τους προέδρους των δικών μας επιτροπών και ουσιαστικά δε θα είχε εξουσία. Σε ορισμένα χρονικά διαστήματα ο άρχοντας θα μπορεί να διαλέξει τα μέλη αυτής της συνόδου» (Επιστολή του Όθωνα προς τον πατέρα του Λουδοβίκο, Μόναχο, 13 Μαΐου 1833, Από το βιβλίο Frazee, A.Ch., Ορθόδοξος Εκκλησία και ελληνική ανεξαρτησία 1821-1852, (μτφρ. Ι. Ροϊλίδης), εκδ. Δόμος, Αθήνα 1987, σ. 143).
Μέχρι και σήμερα, ρητώς, ο Δυτικός Τύπος τονίζει την ανάγκη να χειραγωγηθεί και να αλλοιωθεί από τη Δύση η Ορθόδοξη Χριστιανική Ανατολή, να μετατραπούν εντέχνως οι Έλληνες σε Προτεστάντες (έστω, αρχικά, και αν συντηρούν εξωτερικώς Ορθόδοξους εκκλησιαστικούς τύπους), καθώς και να αποτραπούν η γεωπολιτική ενεργοποίηση και ενοποίηση της Βυζαντινής Ευρώπης, η οποία περιλαμβάνει την Ελλάδα, τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία, τη Ρωσική Ομοσπονδία κ.λπ. Για παράδειγμα, η γαλλική εφημερίδα «Le Monde», στις 19 Νοεμβρίου 2014, το έγραψε ξεκάθαρα, σε άρθρο της με τίτλο «Une Union européenne trop orthodoxe», υπογεγραμμένο από τον Arnaud Leparmentier. Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα του προαναφερθέντος άρθρου της «Le Monde»: «Ο χάρτης των θρησκειών στη Γηραιά Ήπειρο είναι εντυπωσιακός. Ενώ ο καθολικοπροτεσταντικός κόσμος μοιάζει αγκιστρωμένος πάνω στη νεωτερικότητα, η Ορθοδοξία (Ορθόδοξος Χριστιανικός κόσμος) μοιάζει έντονα με τον χάρτη των προβλημάτων μας» (δηλαδή το άρθρο αυτό ισχυρίζεται ότι η Ορθοδοξία είναι το πρόβλημα της Ευρώπης, η πηγή των προβλημάτων της Ευρώπης, ο κυρίαρχος πονοκέφαλος της Δύσης!). Και ακόμη, στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε: «Εκκινώντας από τη Μόσχα και τη Ρωσία, περιλαμβάνοντας την Ουκρανία και κατευθυνόμενοι διαμέσου των Βαλκανίων όπου βρίσκονται η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Σερβία, καταλήγουμε στην Ελλάδα. Η Ρωσία του Πούτιν απειλεί την ειρήνη τη στιγμή κατά την οποία αναγνωρίζουμε ότι η Ευρώπη έχει ως πεμπτουσία της ιστορικής της αποστολής ήδη από την διακήρυξη Σουμάν, το 1950, να καταστήσει τον πόλεμο υλικώς αδύνατο» (δηλαδή, σύμφωνα με αυτήν την επισήμανση, ιδρύοντας την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, η Δύση, θέτοντας υπό γαλλογερμανική κυριαρχία τις πηγές της στρατιωτικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας γενικότερα, αφενός απέτρεψε τη δυνατότητα γαλλογερμανικού πολέμου, αφετέρου ενίσχυσε τον ευρωατλαντικό πόλο). Κορυφώνεται μάλιστα το προαναφερθέν άρθρο της «Le Monde» με την εξής θέση: «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ειρήνη, η Συνθήκη του Σένγκεν και το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα απειλούνται από τους Ορθόδοξους παπάδες...Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Δυτική κατασκευή, πάνω απ’ όλα φραγκογερμανική θεμελιωμένη πάνω στη γη της παλιάς Καρλομαγνικής Αυτοκρατορίας».
Περισσότερα επί του εκκλησιολογικού ζητήματος της Ελλάδας, μπορείτε να διαβάσετε διαδικτυακώς στην ακόλουθη μελέτη μου η οποία δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στην κάτωθι ρωσική ακαδημαϊκή ιστοσελίδα, στο ακόλουθο link: http://www.4pt.su/el/content/i-geopolitiki-tis-pneymatikotitas-i-diplomatia-tis-pistis-kai-i-elpida-tis-tritis-romis
Κλείνοντας το παρόν σχόλιο μου, θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι, όταν ειδικά έχουμε να κάνουμε με κράτος που δεν είναι καν θεμελιωμένο επί των αρχών του κλασσικού Ελληνισμού και των Ελλήνων Εκκλησιαστικών Πατέρων, αλλά αποτελεί ένα ιδιόμορφο φαινόμενο του Δυτικού κόσμου (ΕΕ/ΝΑΤΟ), εν προκειμένω το νεοελληνικό κράτος, υπάρχει ένας ακόμη παραπάνω λόγος να διαχωριστεί η Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία από το κράτος και οι Ορθόδοξοι ποιμένες να συντηρούνται αποκλειστικώς και μόνο από το Ορθόδοξο ποίμνιό τους και την έντιμη προσωπική εργασία τους. Εν μέσω του πολέμου των πολιτισμών, οι αυθεντικές δυνάμεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας πρέπει να μπορούν να δρουν στο ιστορικό πεδίο κατά το πρότυπο του ενσάρκου Λόγου, δηλαδή εντός του ιστορικού πεδίου μεν, αλλά ελεύθερες από τη λογική της ιστορικότητας και των εφήμερων εξουσιών.

Νικόλαος Λάος
Εταίρος της R‐Techno private intelligence company