του Σπύρου Σουρμελίδη

«Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» ακουγότανε από τα μεγάφωνα του συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Το ποίημα από την «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου. Στην εξέδρα κεντρικός ομιλητής ο Μίκης Θεοδωράκης(που το έκανε τραγούδι) , στο πλήθος χιλιάδες ανθρώπων που ο καθένας πήγε για τον δικό του λόγο. Ανάμεσα τους ο Αντώνης Σαμαράς, ο Νίκος Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης, ο Β. Κικίλιας (ΝΔ), κάποιοι με στρατιωτικές στολές που παρέλασαν με βήμα στρατιωτικό, τύποι με χλαμίδες και περικεφαλαίες,  άλλοι με τις στολές των μακεδονομάχων, ακόμα και μερικοί που χαιρέτισαν φασιστικά. Οπαδοί της Μακεδονίας και της δημοκρατίας, μαζί τους και οπαδοί της εκτροπής της. Πολλοί, πάρα πολλοί με ελληνικές σημαίες. Όλοι πήγαν εκεί στο όνομα της Ιστορίας. Και εκεί στο Σύνταγμα τα κουλουβάχατα του χθες, συνάντησαν τα κουλουβάχατα του σήμερα. Εκεί που  φάνηκε,  πως μπορεί η Ιστορία να γίνει…. κουλουβάχατα.

Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία έχει απ όλα και τους έχει μάλλον όλους. Αυτούς που ενώθηκαν, αυτούς που τσακώθηκαν , αυτούς που πολέμησαν μαζί , αυτούς που πολέμησαν ο ένας εναντίον του άλλου. Έχει αυτούς που πολέμησαν τον κατακτητή ΝΑΖΙ και αυτούς που συνεργάστηκαν με τους ΝΑΖΙ. Αυτούς που δημιούργησαν εμφύλιο πόλεμο, τους  αριστερούς, τους δεξιούς, αυτούς που ύμνησαν την χούντα και αυτούς που αντιστάθηκαν. Έχει όλο το αίμα που χύθηκε, εχθρών και αδελφών. Ολ αυτά πρέπει να τα διαβάζεις και να τα σέβεσαι (και ας διαφωνείς)  το καθένα στον χρόνο του, στον τόπο που έγινε , μπας και καταλάβεις γιατί έγινε.
Αν ολ αυτά τα ρίξεις μέσα σ ένα καζάνι και τα ανακατέψεις, αυτό που θα δεις, δεν είναι η Ιστορία, αλλά τα κουλουβάχατα της Ιστορίας. Αν απεικονίσεις την Ιστορία με τις χλαμίδες, με τις περικεφαλαίες σε μια διαδήλωση του σήμερα, είναι το ίδιο με το τσολιαδάκι σε μπρελόκ που αγοράζουν οι τουρίστες. Αυτό δεν είναι όμως η Ιστορία, είναι η γελοιοποίηση της.

Τσολιαδάκι σε μπρελόκ

Όταν αυτό γίνεται από τους διοργανωτές μιας εκδήλωσης για την υπεράσπιση της Ιστορίας (της όποιας Ιστορίας έχει ο καθένας στο κεφάλι του), τότε η γελοιοποίηση είναι ακόμα χειρότερη και το σφάλμα ασυγχώρητο.
Οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου επειδή δεν έχουν καμιά Ιστορία στο κεφάλι τους, επειδή το θέμα τους δεν είναι η Ιστορία, αλλά η πολιτική τους καριέρα, θέλησαν να φτιάξουν μια Ιστορία στα μέτρα τους. Στο ύψος τους, στο δικό τους ύψος.
Έβαλαν στην εξέδρα ότι μπόρεσαν, τον Θεοδωράκη, τον Κασιμάτη, την Ιεραρχία, προσπάθησαν απ όλους να «κλέψουν» ένα κομμάτι της Ιστορίας , για να κοροϊδέψουν το πλήθος , ισχυριζόμενοι ότι αυτό είναι η Ιστορία μας. «Μοίρασαν» μια κακοχυμένη , κακάσχημη καρικατούρα, δυσφήμηση της Ιστορίας και των ξεχωριστών κομματιών της. Και για να είναι ακόμα ομορφότερη η καρικατούρα, ανακάτεψαν και την τρέχουσα ιστορία, ζητώντας από τον λαό να διαμαρτυρηθεί «2 σε 1». Και για την Μακεδονία που μας κλέβουν και για την κυβέρνηση που έκλεψε ο Τσίπρας. Έτσι τα κουλουβάχατα του χθες, συνάντησαν τα κουλουβάχατα του σήμερα.
«Μοίρασαν» για μία ακόμα φορά,  μια μουτζούρα,  αδιαφορώντας  για την χλεύη που προκαλούν έξω από τα σύνορα. Και η χλεύη δεν αφορά την Ιστορία αλλά τους σημερινούς Έλληνες που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την Ιστορία τους.

Ιστορία κατά περίπτωση

Είναι δικαίωμα του Μίκη Θεοδωράκη (κάθε Μίκη) να ανέβει σε όποια εξέδρα κάθε φορά θέλει. Και ο Μίκης Θεοδωράκης έχει ανέβει σε όλες που βρήκε μπροστά του. Από τις εξορίες και τους ηρωικούς αγώνες, από το ΚΚΕ, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, και τώρα με χειροκροτητή και την «Χρυσή Αυγή». Είναι δύσκολο πλέον για τον ίδιο να διαλέξει πια απ όλες μας προτείνει.
Μελοποίησε το «Αυτό  το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» για τους αντάρτες, οι οποίοι μοιρολογώντας τους νεκρούς συντρόφους τους, τους «έλεγαν» ότι η θυσία τους δεν θα πάει χαμένη, αφού «όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».  Πήρε το βραβείο Λένιν και το 1996 έκανε συναυλία στα Σκόπια, δηλώνοντας ότι οι λαοί των βαλκανίων πρέπει να είναι ενωμένοι και ότι η ονομασία δεν έχει τόση σημασία. Και χθες τραγούδησε μαζί με άλλους το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα». Όλα χωράνε στα κουλουβάχατα της Ιστορίας.