του Σπύρου Σουρμελίδη

Η παλινόρθωση του εκσυγχρονισμού που δεν έγινε ποτέ, αντιθέτως μας οδήγησε στην μεγαλύτερη χρεοκοπία που γνώρισε ποτέ η χώρα, είναι το όραμα του Κώστα Σημίτη που βλέπει (θέλει) τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον ηγέτη ενός ενιαίου Μετώπου κατά πάντων. Πρακτικά είναι η επανάληψη του σχεδίου που λέει «όλοι μαζί στο ίδιο καράβι» ώστε να μην υπάρχουν αντιστάσεις, είναι περίπου το ίδιο με την άποψη περί κυβερνήσεων εθνικής ενότητας.  Το εγχείρημα αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη, από το 2015 , η στήριξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι εμφανέστατη από όλες τις δυνάμεις και τους παράγοντες (πολιτικούς, οικονομικούς, τραπεζικούς), που βλέπουν στο πρόσωπο του  Κώστα Σημίτη τον εγγυητή της διατήρησης του συστήματος. 

Σήμερα αυτό που  μπαίνει στην «βιτρίνα» της προσπάθειας είναι ένα ιδεολόγημα: Για όλα φταίει ο εθνολαϊκισμός.  Είναι αυτό η απάντηση στην αγανάκτηση των πολιτών, είναι η απάντηση σε κάθε άποψη που αντιμάχεται την πολιτική της λιτότητας που έχει επιβληθεί, πρωτίστως όμως είναι η απάντηση σε όσους λένε ότι για την χρεοκοπία, το πελατειακό κράτος, την διαφθορά , φταίνε όσοι κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Το όλο εγχείρημα είναι προσπάθεια «μη αλλαγής», διατήρησης του υπάρχοντος συστήματος με τις δομές του σε όλα τα επίπεδα (θεσμικό, πολιτικό, οικονομικό, διοικητικό). Με εκπροσώπους, τους αυθεντικούς εκφραστές του συστήματος της χρεοκοπίας.

Ελλείψει οράματος, σχεδίου, προοπτικής μέσα σε ταραγμένους χρόνους, με τεκτονικές αλλαγές, φτιάχνουμε έναν εχθρό , τους «εθνολαϊκιστές», που είναι κυρίως οι αριστεροί , είναι όμως και όσοι τόλμησαν να συμπορευθούν μαζί τους, κεντρώοι, δεξιοί, καραμανλικοί ή άλλοι. 

Όλοι αυτοί, που εναντιώθηκαν σε ότι απλοϊκά λέμε σύστημα, κατηγορούνται ως υπεύθυνοι και υπόλογοι. Διότι τόλμησαν να σκεφτούν πως η χώρα μπορεί ν αλλάξει πορεία, να αλλάξει πολιτικό προσωπικό, ακόμα και να διαφωνήσει με την Ευρώπη της Μέρκελ. Διότι τόλμησαν κάποιοι απ αυτούς να φέρουν στην επικαιρότητα το Plan B και τόλμησαν επίσης να ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα του 2015. 

Η προσπάθεια διαμόρφωσης του ιδεολογήματος έχει πάει πολύ πίσω στην ιστορία για να αποδείξει ότι διαχρονικά υπάρχει ένας εχθρός. Ξαναγράφεται η ιστορία του εμφυλίου, οι προθέσεις των πρωταγωνιστών της τότε εποχής. Οι δωσίλογοι  μπαίνουν στο περιθώριο, φωτίζονται τα λάθη όσων αντιστάθηκαν η διατύπωσαν διαφορετική άποψη, πρωτίστως της Αριστεράς.

Μπερδεύονται σκοπίμως πράγματα, καταστάσεις, πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα ασύνδετα μεταξύ τους στο χώρο και τον χρόνο. Η πολιτική ρητορική της ΝΔ ξαφνικά ανακάλυψε ότι κυβερνούν τη χώρα …οι κομμουνιστές (το περίεργο είναι  ότι δεν αντιδρά το ΚΚΕ) ή κάποιοι κομμουνιστές. Η γραφειοκρατία, η αποβιομηχάνιση της χώρας, το τεράστιο δημόσιο, το φαινόμενο των Εξαρχείων, ακόμα και  το ποινικό έγκλημα, είναι αποτέλεσμα του εθνολαϊκισμού και της Αριστερής ιδεολογίας. Για τα καμένα τρόλεϊ φταίει η αριστερά. Ανακατεύουν ένα εχθρό που δεν υπάρχει πια (την κομμουνιστική αριστερά) σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο, με τις προσπάθειες διαμόρφωσης αριστερού λόγου ή τις φωνές διαμαρτυρίας. Και επειδή ο «εχθρός» δεν υπάρχει, χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα την …Βόρεια Κορέα, ενίοτε και την Βενεζουέλα. 

Η προσπάθεια (μετά από αλλεπάλληλες αποτυχίες υπό το πρόσχημα της κεντροαριστεράς) οδηγείται  στο εξής εγχείρημα, όπως το διατύπωσε ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος (οικοδεσπότης του γεύματος των 8 τον περασμένο Ιούνιο) σε εκδήλωση  με θέμα «Πού βρισκόμαστε; Που πηγαίνουμε; Τι να κάνουμε;»:

- Δημιουργία ενός  ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, αφού  «Τα κόμματα είναι χρεοκοπημένα και πρέπει με τιμές να οδηγηθούν στην ευθανασία» . 

Το Μέτωπο αυτό καλούνται να  συγκροτήσουν «η Μεταρρυθμιστική Κεντροδεξιά, η Mεταρρυθμιστική  Κέντροαριστερα. , η  Μεταρρυθμιστική αριστερά αλλά και ο …ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ, «μετά την επερχόμενη συντριβή του, όχι όμως ο σημερινός, το σύστημα εξουσίας Τσίπρα – Παππά που αποτελεί ύβρη για την Αριστερά» .

-Αρχηγός και πρωθυπουργός θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επειδή προηγείται δημοσκοπικά(!!!) «Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις θα εκλέξουν έναν Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης. Έτσι, defacto, η δημιουργία ενός  δεύτερου πόλου γίνεται εφικτή». Βάλτε πολλά θαυμαστικά. (Ξέχασαν ότι αν αυτό θα μπορούσε να συμβεί , de facto αντιπολίτευση είναι η Χρυσή Αυγή και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά).   

-Κοινή κάθοδος στις εκλογές με στόχο τις 200 έδρες ώστε να καταργηθεί η απλή αναλογική.

Η συλλογική ευθύνη και η κατάλυση της δημοκρατίας 

Ολ αυτά θα μπορούσαν σε επίπεδο πολιτικής επιχειρηματολογίας ή ρητορικής, να μην κάνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, αν δεν στηριζότανε στην δημιουργία Συλλογικών Ενοχών αν δεν απέδιδαν Συλλογική Ευθύνη στην κοινωνία ή σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Η υπόθεση των μνημονίων ξεκίνησε άλλωστε από την απόδοση συλλογικής ευθύνης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες πείστηκαν ότι συνολικά οι Έλληνες είναι οι κλέφτες, οι τεμπέληδες, είναι αυτοί που ψήφιζαν ψεύτες και κλέφτες πολιτικούς. Η επικοινωνιακή αυτή επίθεση απέδωσε , διότι η ελληνική κοινωνία δεν στάθηκε στην υπόθεση χρέος και πως θα το ξεπληρώσουμε σε συμφωνία με τις ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά στις ευθύνες, στις ενοχές, αποδεχόμενη κάθε κατηγορία που της αποδόθηκε. Η ίδια συζήτηση έγινε και στο εσωτερικό. Ξεκίνησε από τη φράση «όλοι μαζί τα φάγαμε» και τώρα έχουμε φτάσει στο «όλοι ίδιοι είναι». Συμπληρωματικά, επανέρχεται το επιχείρημα ότι « οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν» γιατί η κοινωνία δεν τις ήθελε. Και για να βγούμε από την κρίση πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Ισως και κοινωνία! 

Συμπέρασμα: Όλοι φταίμε. 

Είναι έτσι; 

Τα αληθινά η ψεύτικα στοιχεία για την ένταξη στο ευρώ, τα δώσαμε όλοι μαζί; Ψηφίζαμε υπονοώντας ότι θα δώσουμε ψεύτικα στοιχεία στην ΕΕ; 

Το swap του 2001, με την δέσμευση το 2019 να έχουμε αποπληρώσει τεράστια ποσά με επαχθείς όρους, το συμφωνήσαμε όλοι μαζί; 

Την μη τήρηση των προϋπολογισμών που ψήφιζε η Βουλή, την υπογράφαμε όλοι μαζί; Τους προϋπολογισμούς τους διαμορφώναμε όλοι μαζί;

Τα δάνεια με «αέρα» τα δίναμε όλοι μαζί ή παίρναμε δάνεια με αέρα όλοι; 

Το μέτρημα των δημοσίων υπαλλήλων, το εμπόδισε η κοινωνία; Την διαμόρφωση ηλεκτρονικής διακυβέρνησης την εμπόδισε η κοινωνία; Την διαμόρφωση ενός νομικού χάους (σκόπιμου), την επέβαλε συνολικά η κοινωνία; 

Την παραχώρηση του 70% και πλέον, των πόρων των προγραμμάτων δημοσίων επενδύσεων σε συγκεκριμένους ομίλους, την επέβαλλε η κοινωνία και ο υγιής ανταγωνισμός;  Την ανυπαρξία επενδυτικών τραπεζών την επέβαλε η κοινωνία; 

Το στράγγισμα των μικρών ιδιωτικών πόρων μέσω του χρηματιστηρίου, το ψήφισε η κοινωνία; 

Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Το «περίεργο» είναι  ότι οι πρωταγωνιστές των λαθών ή παραλείψεων σε ότι αφορά την χρεοκοπία και την διαμόρφωση των σαθρών σχέσεων Ελλάδας-ΕΕ, οι αρμόδιοι άρα υπεύθυνοι για όλα τα παραπάνω, είναι αποδεκτοί από την ευρωπαϊκή ελίτ. Ως πρωθυπουργοί, ως τραπεζίτες, ως αρχηγοί κομμάτων, ως διαμεσολαβητές. Αντιθέτως δεν είναι αποδεκτός, γενικώς, ο λαός. Αυτός φταίει, αυτός πρέπει ν αλλάξει… νοοτροπία. Οι πολίτες οι οποίοι είδαν και βλέπουν την περιουσία τους τη δουλειά τους , την δυνατότητα στοιχειώδους επιβίωσης να χάνονται, αυτοί και φταίνε και πρέπει να προσαρμοστούν. Πόσο ακόμα; 

Το τραγικό ολίσθημα όμως αρχίζει κάπου εδώ.

Η απόδοση συλλογικής ευθύνης οδηγεί στην κατάλυση της δημοκρατίας. Η δημιουργία αισθήματος συλλογικής ευθύνης , οδηγεί σε μαζικές συλλογικές πράξεις, ακραίες.   Διαμορφώνει μέτωπο «άμυνας», «αυτοπροστασίας». Αφού όλοι είμαστε  υπεύθυνοι, όλοι είμαστε το ίδιο, έχουμε κοινό συμφέρον να προστατευθούμε. Και αρχίζουν τα επικίνδυνα ευτράπελα. Θα προστατευθούμε με κάθε τρόπο, με κάθε ηγεσία, με κάθε μέσον.  Ο «εχθρός» αν δεν είναι ορατός επίσης θα εφευρεθεί. Φταίνε συνολικά οι ξένοι, φταίει το «σύστημα», όσοι κυβερνούν, όσοι κυβέρνησαν και όσοι θα κυβερνήσουν. 

Η ελληνική κοινωνία δεν κινήθηκε προς την βαρβαρότητα αντιθέτως με τις προβλέψεις των ξένων φίλων. Και ελπίζουμε ότι δεν θα κινηθεί. Όταν όμως διαμορφώνεις ενιαίο ΜΕΤΩΠΟ να είσαι έτοιμος και για το ενιαίο ΑΝΤΙ-ΜΕΤΩΠΟ.

Η εμμονή της εσωτερικής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, να τσουβαλιάσει τα   πάντα και τους πάντες, είναι ακόμα ένα ολίσθημα σε βάρος της κοινωνίας και των ίδιων των εμπνευστών της.