Κρυσταλλένια Μανάβη*
      
Όσοι ταξιδεύουμε συχνά με το τρένο, ιδίως στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ξέραμε. Ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι πραγματικά κακό, ήταν μαθηματικά βέβαιο. Γιατί το χάος που επικρατούσε, και ειδικά το τελευταίο διάστημα, ήταν κάτι εξωπραγματικό.

Ένα ήδη παραμελημένο σιδηροδρομικό σύστημα, έφτασε στο απόγειο της παρακμής του, μιας παρακμής που κατέληξε θανατηφόρα.
Ταξιδεύω συστηματικά με τρένο τα τελευταία 8 χρόνια περίπου, την διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη την έχω κάνει δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές. Όμως, δεν ξέρω και πόσες φορές συνέβη και μια “αναποδιά”, ένα “απρόσμενο συμβάν”, “κάτι έκτακτο”. Πόσες φορές σταματήσαμε χωρίς καμία εξήγηση στη μέση του πουθενά για ώρες, πόσες φορές σε τέτοια…σταματήματα έκλεισαν τα φώτα και οι μηχανές ξαφνικά, πόσες φορές μας φόρτωσαν σε λεωφορεία επειδή “κάτι έγινε”, χωρίς να υπάρχει καν πρόβλεψη για επαρκή αριθμό θέσεων. Ώρες σταματημένοι, για να “αλλάξουν μηχανή”, κολλημένοι στο Λιανοκλάδι, στην Οινόη, κάπου κοντά στη Θήβα, παντού. Τρένα που μουγκρίζουν πάνω στις ράγες, που τρίζουν, που κλυδωνίζονται. Δρομολόγια που ακυρώνονται τελευταία στιγμή, που καθυστερούν χωρίς ενημέρωση, αποζημιώσεις που δεν δίνονται, εισιτήρια που δεν αλλάζουν και μια εικόνα που δεν μοιάζει σε τίποτα με μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Πολλοί γνωρίζουν καλά τα όσα περιγράφω.

Τα έχουμε ακούσει πλέον όλα! Ηλεκτροφόρα καλώδια να πέφτουν πάνω στην αμαξοστοιχία. Φωτιά σε εν κινήσει τρένο προερχόμενο από καλώδια. Καθυστερήσεις, ακυρώσεις. Εκτροχιασμός τρένου. Και αυτά είναι μόνο τα πιο πρόσφατα. Φυσικά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το περσινό φιάσκο, που λόγω του χιονιού, είχαν εγκλωβιστεί επιβάτες για ώρες στα παγωμένα βαγόνια, χωρίς καμία ενημέρωση.
Όμως η κατάσταση, δεν ήταν ξεκάθαρη μόνο από τις φήμες για την ποιότητα των υπηρεσιών και από τους δυσαρεστημένους πελάτες που κάνουν παράπονα, έτσι ώστε να μπορούν οι υπεύθυνοι -όλοι οι υπεύθυνοι- να επικαλεστούν άγνοια. Τα πράγματα είναι επίσημα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να παραπέμψει την Ελλάδα στο Δικαστήριο επειδή δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της για τη δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου. Ήρθαν στο φως κείμενα παραιτήσεων από αρμόδιους που εγκαλούν την Hellenic Train για την επικινδυνότητα αυτής της συστηματικής παραμέλησης, είδαμε την ανακοίνωση συνδικαλιστών σιδηροδρομικών που επί λέξη ανέφεραν ότι έρχεται δυστύχημα με τις συνθήκες που επικρατούν. Τι κινήσεις έγιναν μετά από όλα αυτά, ποιος μπορεί να απαντήσει υπεύθυνα; Η εταιρία, το Υπουργείο, τι έχουν να μας πουν;

Τα όσα αποκαλύφθηκαν μετά την τραγωδία, είναι ακόμη πιο σοκαριστικά. Πόσες φορές παίξαμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα χωρίς καν να το ξέρουμε; Είναι ποτέ δυνατόν η εθνική αμαξοστοιχία, το 2023, να είναι έρμαιο στο τηλέφωνο που θα πάρει ο εκάστοτε άνθρωπος της βάρδιας; Έτσι κάνουν, κουβαλώντας τις ζωές μας στα βαγόνια τους; Τι άλλο θα μάθουμε; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάποιο σύστημα τηλεπαρακολούθησης; Να μην υπάρχει φωτοσήμανση; Να μην γνωρίζουν ανά πάσα ώρα και στιγμή που βρίσκεται ένα τρένο;
Και επειδή μιλούν για ανθρώπινο λάθος ενός ατόμου: έστω. Δεν είχε προβλεφθεί μια δικλείδα ασφαλείας; Αν ο σταθμάρχης πάθει ανακοπή, λιποθυμήσει, ή ότι άλλο πάθει, θα γινόταν τι; Θα είχαμε μαζικές καραμπόλες τρένων; Δεν υπήρχαν κάμερες, δεν υπήρχε μηχανισμός να δίνει σήμα που είναι το τρένο; Τα ερωτήματα έχουν σχηματίσει ένα τεράστιο βουνό που μας πνίγει όλους, με το αίτημα για δικαιοσύνη να είναι επιτακτικό. Ας είναι αυτή η τραγωδία και η τελευταία.
*Πολιτικός Επιστήμονας, κάτοικος Θεσσαλονίκης. Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την ΕΦΣΥΝ