Του Στράτου Βαλτινού


Η πολιτική δοκιμάζει φιλίες ανθρώπων, οι κρίσεις και οι πόλεμοι δοκιμάζουν φιλίες και ιστορικές σχέσεις κρατών. Πολλά ανατρέπονται, μετά διορθώνονται, άλλοτε  όχι.   Η  μεταπολιτευτική δεξιά ήταν πάντα αντισοβιετική,  όχι όμως αντιρωσική, τουλάχιστον ένα τμήμα της. Η σημερινή κυβέρνηση είναι παρέκκλιση και από την συντηρητική-δεξιά πολιτική και από την εξωτερική πολιτική που διαμορφώθηκε μετά την μεταπολίτευση. Άνω κάτω γίναμε με την σύγκριση Μεσολογγίου-Μαριούπολης από τον Μητσοτάκη και την απάντηση της Ζαχάροβα από τη Μόσχα ότι συγκρίνει ήρωες με ναζί.
Η Ρωσία θεωρεί ότι η Ελλάδα , λόγω των πράγματι ισχυρών ιστορικών δεσμών, έπρεπε να τηρήσει μια πιο διακριτική στάση στην εισβολή στην Ουκρανία, αλλά και γιατί τηρεί επί χρόνια θετική στάση στο Κυπριακό, αλλά ίσες αποστάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το πλήθος αμερικανικών βάσεων που σημαδεύουν τη Ρωσία ενοχλεί. Αλλά η  ολική ανατροπή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει ενοχλήσει  και την μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων και δεν αφορά μόνο την στάση του στον πόλεμο. Όταν όμως χάνεται το μέτρο, ο μεν Μητσοτάκης συγκρίνει τους Αζόφ με τους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, η δε Ζαχάροβα μπερδεύει την ιστορία με την πολιτική.

Οι ήρωες των ποντικιών και ….των κινητών

Ως προς την ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο όπου έκανε και την σύγκριση Μεσολογγίου -Μαριούπολης είναι εμφανές ότι το μέτρο έχει χαθεί. Γιατί ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ήθελε να κάνει ανάλυση και συγκρίσεις. Απλά ήθελε να είναι αρεστός στους ακροατές του και το πέτυχε.  Χωρίς να υποτιμάμε τον αγώνα των υπερασπιστών της Μαριούπολης και τη θυσία τους, δεν γίνεται να μην εντοπίσουμε χαώδεις διαφορές που όφειλε να σεβαστεί ο Μητσοτάκης.

Οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου ήταν μόνοι, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, έτρωγαν ποντίκια, αγωνίζονταν υπό το επικό, όσο και τραγικό σύνθημα “ελευθερία  ή θάνατος”. Φυσικά το Τάγμα Αζόφ είναι ναζί καμία αντίρρηση. Αλλά αγωνίζονταν κατά μιας εισβολής. Μέχρις εκεί όμως. Γιατί πριν οχυρωθούν στη Μαριούπολη, είχαν υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα δωρεάν από τη Δύση, όλο το πολιτικό οικοδόμημα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στο πλευρό τους, είχαν ταυτόχρονα υπέρ τους και έναν πρωτοφανή οικονομικό πόλεμο της Δύσης κατά των εισβολέων, είχαν  κινητά, δορυφόρους, χρήμα , ΜΜΕ και ότι χωράει ανθρώπου νους. Οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου δεν είχαν τίποτα και δεν παραδόθηκαν παρ όλα αυτά.

Οπότε σε κάθε περίπτωση είναι ατυχής η σύγκριση, πρώτα από τον Έλληνα πρωθυπουργό γιατί αδικεί την ιστορία της χώρας του και ήρωες που πραγματικά προκάλεσαν δέος με τη θυσία τους σε όλη την Ευρώπη που από το σημείο εκείνο, της Εξόδου δηλαδή, άρχισαν να συγκινούνται να αναπτύσσεται περισσότερο το κίνημα αλληλεγγύης, ενώ στην Ουκρανία είχε αναπτυχθεί πριν καν κηρύξει η Ρωσία τον πόλεμο. 
Στο πολιτικό επίπεδο οι σχέσεις Ελλάδας -Ρωσίας έχουν διαρραγεί . Υπήρχε δυσφορία πριν τον πόλεμο και για την στάση της Μόσχας κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και για την έντονη στροφή της Αθήνας προς τις ΗΠΑ με τις συμφωνίες για τις βάσεις. Οι κυρώσεις, η στήριξη της Ουκρανίας με πολεμικό υλικό και ο έντονος αντιρωσικός λόγος του Έλληνα πρωθυπουργού, έχουν εντείνει την κρίση και η Μόσχα απαντά ανάλογα, αν και μόνο σε επίπεδο ρητορικής ουσιαστικά.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό, γιατί αυτό θέλουν οι ΗΠΑ και αυτό θα γίνει. Αλλά υπάρχει ένας ευρύτερος προβληματισμός και στην Ελλάδα για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Ας σημειωθεί ότι η Αθήνα επί των ημερών Μητσοτάκη είναι άφαντη στο Κυπριακό, στην βαλκανική πολιτική και πρωτοστατεί στις κυρώσεις , εκτός και αν πρόκειται να στηρίξει τους εφοπλιστές. Ωστόσο, σε πολιτικό επίπεδο, θα μπορούσε όμως και η Ελλάδα να ασκήσει  κριτική στη Μόσχα για την πώληση των S-400 στην Τουρκία, για το “χτίσιμο” των πυρηνικών αντιδραστήρων στο Ακούγιου, για την πολυετή στήριξη του Γκρούεφσκι στα Σκόπια για να υπονομεύσει συμφωνία με την Ελλάδα.


Η ένταση προκαλεί υπερβολές. Η βάση του προβλήματος είναι η ακραία μονομέρεια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που έχει ανατρέψει ισορροπίες δεκαετιών με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης. Ο κόσμος αλλάζει και γίνεται πιο βίαιος. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει μια ευρεία αντίληψη στρατηγικής ασφάλειας και να έχει σωστούς , εποικοδομητικούς διαύλους με όλες τις χώρες. Προς το παρόν απλά ανησυχούμε, αλλά σε πρώτη φάση, ας αφήσουμε την ιστορία στους ιστορικούς και να μην μπερδεύουμε τους άσχετους με τους γνωρίζοντες, τους σοφούς με τους τυχάρπαστους....