του Νίκου Τόσκα

Στο πλαίσιο των συζητήσεων που οργανώνουμε στη Κίνηση ΠΡΑΤΤΩ να καλωσορίσω κι εγώ τόσους καλούς φίλους και φίλες που ήρθαν να συμμετάσχουν στη συζήτηση. Θα τονίσω τα προβλήματα και τις στρεβλώσεις που εμποδίζουν την υλοποίηση μιας στρ. Στρατηγικής στη χώρα μας ώστε να διασφαλίσουμε την άμυνα της χώρας και με αυτό τον τρόπο να διασφαλίσουμε όσες κοινωνικές κατακτήσεις επιτευχθούν.
Και ποιά είναι η καλύτερη Άμυνα; Ο κινέζος Σουν Τσου τον 5ο αι. π.Χ. έλεγε ότι είναι αυτή που διασφαλίζει τα συμφέροντα της χώρας χωρίς να χρειαστεί πόλεμος. Δηλαδή, αυτή που έχει ισχυρή αποτροπή και την φοβάται και την σέβεται ο αντίπαλος όχι αυτή που είναι ενδοτική.
Ο πόλεμος (αλλά και η προετοιμασία για πόλεμο) αποτελούν συνέχεια της πολιτικής (Κλαούζεβιτς, αυτός ο πρώσος στρατηγός που έγινε αποδεκτός από συντηρητικούς μέχρι μαρξιστές).

Πώς θα μπορέσουμε λοιπόν να έχουμε πολιτική άμυνας που να διασφαλίζει την καλύτερη αποτροπή;
Με ποιό τρόπο θα είμαστε ασφαλείς χωρίς να χάσουμε εθνική κυριαρχία; Είμαστε; Με ποιό τρόπο οι αντικειμενικοί σκοποί του πολέμου (γεωπολιτικοί, οικονομικοί) θα εξυπηρετηθούν; Η οικονομική κρίση επηρέασε την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων; Υπάρχει εθνική στρατηγική; Υπάρχει σύγχρονη στρατιωτική στρατηγική; Ποιά είναι η κατάσταση των ενόπλων δυνάμεων των γειτονικών χωρών που έχουν διεκδικήσεις για τη χώρα μας;
Παρότι υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου ή αναμνήσεων ή φημών όπου έχει μπλεχτεί το χθες με το σήμερα και ο μύθος με την πραγματικότητα, θα προσπαθήσουμε να το ξεδιαλύνουμε. Σε κάποια απο αυτά τα ερωτήματα, τουλάχιστον στα πιο θεμελιακά, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις, στο μικρό χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, ενώ υπάρχουν πολλά περισσότερα που τα αφήνουμε λόγω έλλειψης χρόνου.
Ας δούμε εν συντομία την ιστορική εξέλιξη των τελευταίων χρόνων.
Πριν το 1974, ο ελληνικός στρατός ήταν προσανατολισμένος αποκλειστικά προς βορρά, στα πλαίσια της νατοϊκής αποστολής του. Η άμυνα των νήσων και του Έβρου ποταμού, ουσιαστικά δεν υπήρχε. Ακόμη δεν είχε εξετασθεί ούτε θεωρητικά η τακτική χρήση του στρατού ξηράς για την άμυνα των νησιών αλλά ούτε και η άμυνα ποταμίων γραμμών (Έβρος). Η κατάσταση στην Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό λίγο διέφερε.
Στη διάρκεια της δικτατορίας δημιουργήθηκαν παράλληλοι μηχανισμοί, που έλεγχαν τα πάντα. Η επικέντρωση στα θέματα εσωτερικής καταστολής προκάλεσαν την αδράνεια για την προάσπιση της χώρας απο την τουρκική απειλή, η οποία υποβαθμίστηκε γιατί έτσι πρόσταζαν οι πάτρωνες αμερικανοί και νατοϊκοί κύκλοι της εποχής. Η αδράνεια αυτή έφτασε να γίνει βαθιά εγκληματική με την συμφωνία της Κεσάνης το 1968, για την αποχώρηση της μεραρχίας απο την Κύπρο και τελικά το εγκληματικό πραξικόπημα, την τουρκική εισβολή και την ήττα.
Η ήττα στη Κύπρο προκάλεσε ηττοπάθεια, τις συνέπειες της οποίας υφιστάμεθα ακόμη και σήμερα. Η διαρκής και εντεινόμενη υποχωρητικότητα απο το 1974 και ιδιαίτερα μετά τα Ίμια προκαλεί ψευδαισθήσεις ότι ο κίνδυνος πολέμου έχει απομακρυνθεί λόγω της ελληνικής «πολιτισμένης συμπεριφοράς» της  «υπέρβασης του εθνικισμού» και της «ευρωπαϊκής αντίληψης». κατευνασμός της Τουρκίας,»  με ελληνικά «έξοδα»  εκ μέρους της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ώστε να δεχτούμε τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο, έχει οδηγήσει στην αποδοχή μιας αντίληψης, όπου οι υποχωρήσεις θεωρούνται αυτονόητο καθήκον του εξευρωπαϊσμού μας και της στάσης μας ως "πολιτισμένων" ανθρώπων.
Από το 1974, δεν άλλαξαν σημαντικά ούτε οι δομές ούτε η στρατηγική ούτε η τακτική. Τις ελλείψεις προσπάθησαν να καλύψουν αποκλειστικά με τους εξοπλισμούς. Οι εξοπλισμοί (απαραίτητοι και αναγκαίοι ως ένα σημείο) εξυπηρετούσαν παράλληλα τη νοοτροπία της επίδειξης, "χάϊδευαν" ξένους ηγέτες αλλά και τη διαπλοκή. Δημιουργήθηκε έτσι η αντίληψη ότι  είμαστε ασφαλείς μέχρι που τα οπλικά αυτά συστήματα έμειναν με λίγα ανταλλακτικά λόγω έλλειψης χρημάτων και χωρίς προσωπικό λόγω στρεβλής διάταξης των μονάδων, κακής χρησιμοποίησης αλλά και της πρόχειρα σχεδιασμένης μείωσης της θητείας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έγιναν χώρος αποθήκευσης των πλέον σύγχρονων οπλικών συστημάτων αλλά και των πλέον οπισθοδρομικών απόψεων στα θέματα σχέσεων με την Πολιτεία αλλά και στην ίδια τη στρατιωτική τέχνη.
Απειλές –κίνδυνοι (τι είναι αυτό που μας απειλεί;)
Η μοναδική απειλή προέρχεται απο την Τουρκία. Οι ένοπλες δυνάμεις της απο το 1974 δεν έχουν μειωθεί σημαντικά ενώ αντίθετα απέκτησαν μεγάλη ευελιξία ώστε να είναι ικανοί να προσβάλουν νησιωτικό χώρο ή τη Θράκη. Έχουν εκμεταλλευτεί τη δική μας υποχωρητικότητα και παγίωσαν διεκδικήσεις ανατολικά του 25ου μεσημβρινού (μέσο του Αιγαίου) καθώς και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Οι εξοπλισμοί ειδικά σε αεροπορικό υλικό και πλοία έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με εμάς. Μέχρι το 2020 η διαφορά θα είναι εμφανής. Η νεοοθωμανική αντίληψη όπως απεικονίστηκε με την τελευταία απόφαση του ΣΕΑ αυτές τις μέρες απειλεί καθαρά τη Ν.Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο. Μπορούν με τις μεγάλες δυνάμεις που έχουν απο το 1974 συγκεντρώσει στην Ανατ. Θράκη και οι οποίες δεν μειώθηκαν ποτέ από τότε, να πιέσουν στη Θράκη σε συνδυασμό με το μουσουλμανικό στοιχείο και υπο την καθοδήγηση του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής. Αυτό δεν είναι εύκολο γιατί οι δικές μας δυνάμεις όπως και στα νησιά έχουν αρκετή ισχύ για να τους αντιμετωπίσουν.
Η ρήξη των σχέσεων με το Ισραήλ και η με πολλά ερωτηματικά στάση στα γεγονότα της Συρίας και του Ιράκ δείχνει ότι προσπαθεί να επωφεληθεί γεωπολιτικά κύρια στη Μ. Ανατολή και στη Ν.Α. Μεσόγειο ενώ δεν παραμελεί τα Βαλκάνια (έχει αμυντικές ιδιαίτερες σχέσεις με την Αλβανία και τα Σκόπια ) πιθανόν και για αντιπερισπασμό. Οι τεράστιοι εξοπλισμοί της δεν αποκλείεται να της δημιουργήσουν οικονομικό πρόβλημα ή κοινωνική αναταραχή ενώ δεν μπορούν απ’ ότι φαίνεται να αποτρέψουν τη δημιουργία κουρδικού κράτους. Αυτές οι αποτυχίες μπορεί να την ωθήσουν σε διέξοδο επεκτατικό στη Ν.Α. Μεσόγειο ή Θράκη/Αιγαίο.
Θα πρέπει, επόμενα, απο την πλευρά μας, να γίνουν ενέργειες για μεγαλύτερη ευελιξία στο Αιγαίο, ώστε να αποτραπεί ενέργεια της Τουρκίας και καλύτερη επιτήρηση για αποτροπή των συχνών παραβιάσεων καθώς και ενίσχυση του συστήματος έρευνας-διάσωσης. Να προσανατολισθεί το βάρος της άμυνάς μας στα μικρονήσια και τις βραχονησίδες.
Η πρόσφατη πίεση της Τουρκίας στη Ν.Α. Μεσόγειο οφείλεται στη προσπάθεια της να συμπεριληφθεί σαν εταίρος στα αποθέματα υδρογονανθράκων της περιοχής και στην διέλευση του αγωγού εκμετάλλευσης απο το έδαφός της. Δηλαδή, να γίνει και παραγωγός και διανομέας που θα ελέγχει τη διέλευση του αζερικού, του ρωσικού και του μεσογειακού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στη προσπάθεια αυτή φαίνεται ότι ενισχύεται από αμερικανικούς κύκλους, οι οποίοι αναζητούν τη φτηνότερη λύση αλλά και θέλουν να δώσουν ανταλλάγματα στη Τουρκία προκειμένου να την εμπλέξουν στα παιγνίδια τους στη Συρία και το Ιράκ. Εκτιμάται ότι οι πιέσεις θα συνεχιστούν για μεγάλο διάστημα και θα εντείνονται όποτε η Τουρκία θέλει να επιταχύνει τις εξελίξεις επ΄ωφελεία της.
Σαν αντίβαρα στις καταστάσεις αυτές θα πρέπει να πάρουμε με το μέρος μας όσο περισσότερους παίκτες στη περιοχή είναι δυνατό και όχι μόνο τους τοπικούς. Μη ξεχνάμε το ενδιαφέρον των αμερικανών, ευρωπαίων, ρώσων ακόμη και κινέζων για τη σταθερότητα της περιοχής. Σε στρατιωτικό επίπεδο, να ενισχυθεί η ναυτική παρουσία στο Αιγαίο και την Ν.Α. Μεσόγειο, η δυνατότητα επιτήρησης με αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και ο αεροπορικός ανεφοδιασμός που θα επιτρέψει μεγαλύτερο χρόνο παρουσίας της δικής μας αεροπορίας στη περιοχή. Χρειάζεται σύστημα επιτήρησης και ταχείας επέμβασης ώστε να προστατευθεί το Καστελόριζο και η Κύπρος. Η συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο θα πρέπει να ενισχυθεί.
Οι χώρες των Βαλκανίων δεν έχουν σοβαρές ένοπλες δυνάμεις ούτε δυνατότητες πρόκλησης απειλής απο μόνες τους. Η Αλβανία και τα Σκόπια, ενισχύονται απο την Τουρκία κύρια με την εκπαίδευση στελεχών αλλά όχι με σοβαρό σύγχρονο υλικό. Δεν αποτελούν στρατιωτική απειλή για τα επόμενα χρόνια. Η Βουλγαρία έχει μειώσει σημαντικά τις δυνάμεις της και έχει πρόβλημα απο την μεγάλη τουρκική μειονότητα στο νότιο τμήμα της. Θα μπορούσαμε να έχουμε βελτιώσει σημαντικά τις σχέσεις συνεργασίας μαζί της.
Η κρίση (φταίει η κρίση για την άμυνα;)
Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κρίση ταυτότητας, πολιτισμού, ηθικής, όπως και δημοκρατίας, θεσμών, γεωπολιτικής, γενικότερα πολιτικής.
Δημιούργησε σοβαρότατα προβλήματα στη λειτουργία των ενόπλων δυνάμεων:

• Μείωσε τους μισθούς και τις συντάξεις κατά 40% περίπου, προκαλώντας προβλήματα στους στρατιωτικούς που στο μεγαλύτερο μέρος δεν μένουν σε ιδιόκτητη κατοικία.
• Μείωσε στο ίδιο περίπου ποσοστό τα κονδύλια για ανταλλακτικά, καύσιμα και λειτουργικές δαπάνες.
• Πάγωσε κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμα.
• Έβαλε ελεγκτή των αμυντικών δαπανών την τρόϊκα και έτσι δημοσιοποίησε τα προβλήματα σε κάθε ενδιαφερόμενο….
• Δεν μειώθηκαν μονάδες και στρατόπεδα και δεν επιδιώχθηκε ευελιξία με την προμήθεια εναέριων και θαλάσσιων μέσων που θα εξασφαλίσουν τα μικρά νησιά και βραχονησίδες όπου επικεντρώνεται και η κύρια τουρκική απειλή.
• Η μείωση των αμυντικών δαπανών θα μπορούσε να γίνει όπου υπήρχε σπατάλη αλλά αντί να επιδιωχθεί κάτι τέτοιο, επικεντρώθηκε στη μείωση των αμοιβών και των δαπανών που προορίζονταν για ανταλλακτικά και καύσιμα.
• Δεσμεύθηκε η χώρα μας πρώτη από όλες τις άλλες της Ε.Ε., με τον νόμο προμηθειών του Βενιζέλου, ότι θα πρέπει να συνεργάζεται (βλέπε εξαρτάται) σε θέματα αμυντικής βιομηχανίας με άλλες ξένες χώρες και βιομηχανίες χωρίς να έχουν δεσμευθεί αντίστοιχα οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε.

Το δόγμα (έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης των προκλήσεων;)
Το ελληνικό δόγμα θεωρείται κατ΄εξοχήν αμυντικό. Σε μερικές περιπτώσεις κατασκευάσθηκε "αποτρεπτικό" δόγμα για να αγοράσουμε γαλλικές φρεγάτες χωρίς να γνωρίζει κανείς τι εννοούσαν και πως θα υλοποιείτο. Η θεωρία μακριά από την πράξη…Βέβαια, εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όσοι εννοούν το "αμυντικό δόγμα" σαν πρακτική που αφήνει την πρωτοβουλία στον εχθρό και εμείς για να μη κακοκαρδίσουμε τους συμμάχους μας τρέχουμε στους διεθνείς οργανισμούς, τότε οφείλουμε να πούμε ότι τέτοιες πρακτικές είναι μακριά από τη δική μας αντίληψη. Άλλο η άμυνα σαν σκοπός της πολιτικής και άλλο σαν μέρος της στρατιωτικής στρατηγικής που προβλέπει την τιμωρία κάθε επιτιθέμενου. Και αυτό είναι απλά ρεαλιστική λύση και όχι αδιέξοδο ιδεολόγημα ούτε τυχοδιωκτισμός. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι " σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δεν συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας που ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει" (18η Μπρυμαίρ-Μάρξ).
Ο εκδημοκρατισμός (είναι ο στρατός απομονωμένο φρούριο;)
Μετά την μεταπολίτευση και την ήττα στη Κύπρο, το κλίμα που είχε δημιουργηθεί απλά  «κουκουλώθηκε» μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο συναίνεσης. Αντί να ανοίξουν οι στρατιωτικοί χώροι στη ανταλλαγή των απόψεων, να εξετασθούν τα αίτια της οπισθοδρόμησης, της ήττας, να ακουσθούν όλες οι προτάσεις για βελτίωση της κατάστασης, ορθώθηκαν μεγαλύτερα τείχη για να "μείνουν οι στρατιωτικοί απερίσπαστοι στο έργο τους". Έτσι, ο αυταρχισμός, οι συντηρητικές απόψεις ακόμη και στη στρατιωτική τέχνη, έμειναν εγκλωβισμένες μέσα στα μυαλά και στα τείχη της έλλειψης νεωτεριστικής σκέψης. Αντί να ανοίξει η εκπαίδευση και η ανταλλαγή απόψεων με την κοινωνία και πανεπιστημιακούς χώρους, έμεινε στάσιμη και σχολαστική.  Η αντιμετώπιση των θεμάτων Άμυνας από τα κόμματα, με μια διαχείριση "από μακριά", δημιούργησε την αντίληψη ότι γίνεται έργο "υπερκομματικό" πέρα από κάθε πολιτική. Η αντίληψη αυτή ευνόησε τις συντηρητικές αντιλήψεις και οδήγησε σε ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Υποτάχθηκε το πατριωτικό καθήκον και η επιχειρησιακή απαίτηση στο κομματικό, το ρουσφετολογικό, το συντεχνιακό συμφέρον. Ξέχασαν βέβαια ότι "με τις ξιφολόγχες μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα εκτός απο ένα, δεν μπορείς να κάτσεις πάνω τους" (Ναπολέων)
Υπάρχει ακόμη θέμα εκδημοκρατισμού στις ένοπλες δυνάμεις; Μα υπάρχει σε κάθε τομέα του κράτους που ασκεί εξουσία και ιδιαίτερα στους μηχανισμούς που έχουν το "μονοπώλιο της βίας στο κράτος". Οι κυρίαρχοι κύκλοι με πάθος ισχυρίζονται ότι το θέμα λύθηκε με τη μεταπολίτευση, υποκρύπτοντας ότι το ζητούμενο είναι διαρκής επιδίωξη όπως εξάλλου σε κάθε στρατό σοβαρής δυτικής χώρας. Και πώς αλλάζουν τα πράγματα υπερ μιας ελεγχόμενης εξουσίας επ΄ωφελεία των λαϊκών δυνάμεων; Μη τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων δεν προσφέρεται στο πιάτο. Ούτε γίνεται βίαια. Τα διδάγματα μετά τη μεταπολίτευση όπου επικράτησε η αντίληψη ότι πρέπει να κτισθεί ένα τείχος προστασίας γύρω απο τα θέματα και τους ανθρώπους της άμυνας, μια "ζώνη υγείας" ήταν λάθος. Δεν άφηνε τη φωνή των μέσα να περάσει έξω ούτε τη φωνή των έξω να ακουσθεί μέσα. Οι άνθρωποι που υπηρετούν την άμυνα δικαιούνται να έχουν τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις όπως και οι λοιποί αλλά οφείλουν να υπηρετούν το Λαό. Ούτε "σπάσιμο" των κρατικών μηχανισμών χρειάζεται ούτε "μαρασμός". Χρειάζονται ουσιαστικές ρήξεις για καλύτερη αποτελεσματικότητα, καλύτερη παιδεία και αξιοκρατική ανέλιξη. Χρειάζονται κανόνες που θα τηρούνται με πειθαρχία και ελέγχους.
Ο πατριωτισμός και οι στρατιωτικοί (είναι οι στρατιωτικοί πατριώτες;)
Οι περισσότεροι στρατιωτικοί (άσχετα με τις πολιτικές πεποιθήσεις τους) εργάζονται με πατριωτική αντίληψη πολλές φορές σκληρά και σε αντίξοες συνθήκες για να διορθώσουν πράγματα με ελάχιστα μέσα. Αυτή αντίληψη της προσφοράς πρέπει να διατηρηθεί αρκεί να εμπλουτισθούν οι αυθόρμητες ενέργειες με συνειδησιακά στοιχεία. Επειδή προέρχονται από λαϊκά στρώματα είναι αντίθετοι με τις πρακτικές της ολιγαρχίας αλλά δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό ότι για την ανατροπή της κατάστασης απαιτείται συμμαχική σχέση με τα λαϊκά στρώματα, τα οποία δεν είναι ανταγωνιστικά αλλά είναι η ίδια σάρκα και τα οποία έχουν και το πρωτείο στην ιεράρχηση.
Όπως γράφει ο Ν. Κοτζιάς στο βιβλίο του για τον Πατριωτισμό και την Αριστερά που θα εκδοθεί σε λίγες μέρες "τι είναι πατριωτισμός ή αλλιώς η αγάπη προς την πατρίδα; Είναι ο περίγυρος στο εσωτερικό συγκεκριμένων γεωγραφικών ορίων, εντός του οποίου διαμορφώνονται τα έθνη και το εθνικό κράτος. Ορίζεται ως προς τη μορφή του ως ο τόπος εντός του οποίου διεξάγεται η κοινωνική πάλη, και διασφαλίζονται – στο βαθμό που διασφαλίζονται- τα δικαιώματα των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων. Τα πιο πάνω υπονομεύονται στην Ελλάδα συστηματικά από τις κυρίαρχες ομάδες: Αυτές παραδίδουν τη χώρα σε τρίτους, τους δανειστές και τους διεθνείς θεσμούς που τους στηρίζουν’’. Ο χώρος αυτός έχει έναντι τρίτων κρατών συμφέροντα. Αυτά τα συμφέροντα προσδιορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική διαπάλη, αλλά και από την λειτουργία της κοινωνίας ως συνόλου καθώς και από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις σε αυτό. Επί παραδείγματι, ενώ η Ελλάδα έχει συμφέρον να αξιοποιήσει την ΑΟΖ και τυχόν κοιτάσματα σε αυτήν, εάν η εξουσία είναι στα χέρια της Ολιγαρχίας και της τρόικας αυτά θα πάνε υπέρ των σεντουκιών τους. Αν, όμως, υπάρχει μια κυβέρνηση Σωτηρίας, αυτά θα αξιοποιηθούν για τη Σωτηρία της χώρας. Και αυτές τις αντιλήψεις τις έχουν κατανοήσει καλά οι πατριώτες στρατιωτικοί.
Πιστεύουμε ότι είναι λάθος ότι η αριστερά δεν θα πρέπει να ασχολείται με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας διότι εκεί κάνουν παιχνίδι οι ακροδεξιοί και οι έμποροι των εξοπλισμών. Η αριστερά έχει πατρίδα και μέσα σ΄αυτή έχει λόγο για όλα, και οφείλει να υπερασπίζεται και να διεκδικεί, τη διακυβέρνηση ενός κοινωνικού-γεωγραφικά προσδιοριζόμενου τόπου. Δεν μπορεί να σταθεί, στην ουσία ούτε να υπάρξει μια λαϊκή κυριαρχία αν αυτή δεν μπορεί να εξασκηθεί στο χώρο που ονομάζεται εθνικό κράτος / πατρίδα. Και αυτό το κράτος μπορούν να το υπερασπίσουν οι στρατιωτικοί χωρίς να πρέπει να μας απασχολεί τι ψηφίζουν αλλά πως κάνουν τη δουλιά τους. Απλά θα πρέπει να κοπούν οι γέφυρες της χρησιμοποίησης των κομμάτων για την επαγγελματική τους ανέλιξη.

Η κυβέρνηση Σωτηρίας και η Άμυνα

Πάλι θα αναφερθώ στο υπο έκδοση βιβλίο του Ν.Κ. "μια κυβέρνηση Σωτηρίας πρέπει, να έχει ενεργητική δημοκρατική εξωτερική πολιτική και ισχυρά δημοκρατικά ελεγχόμενη άμυνα". Αν δεν τα έχει αυτά, και επιπλέον δεν διαθέτει την αντίληψη, ικανότητες και πρακτικό νου για να τα κάνει, τότε θα οδηγηθεί σε αποτυχία. Στην τελευταία περίπτωση, η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με την «ατσαλένια φτέρνα» της ακροδεξιάς και την «σιδερένια γροθιά της διεθνούς αντίδρασης». Μια κυβέρνηση Σωτηρίας δεν μπορεί να είναι αδιάφορη για τις πιέσεις της Τουρκίας στη Ν.Α. Μεσόγειο, ούτε για τις προκλήσεις του τουρκικού προξενείου ούτε για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο αλλά ούτε και για τον αλβανικό ή σκοπιανό αλυτρωτισμό. Αλλιώς δεν θα είναι πατριωτική και θα δείξει αναπόφευκτα ενδοτισμό και για τα μνημόνια και τα κοινωνικά θέματα, τα οποία δεν μπορούν να στηριχθούν στο πουθενά, σε ένα παγκοσμιοποιημένο σχήμα χωρίς σύνορα. Η «κυριαρχία του (εργαζόμενου) λαού» για να μπορεί να έχει τύχη στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης πρέπει να συνοδεύεται από τη διασφάλιση της κρατικής κυριαρχίας στο παγκόσμιο σύστημα. Οι κυρίαρχοι στη χώρα έχοντας μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους έχουν εγκαταλείψει τα εθνικά συμφέροντα. Μια κυβέρνηση Σωτηρίας πρέπει να αναλάβει την προάσπιση των γενικών εθνικών συμφερόντων και να τους δώσει έναν βαθύ πατριωτικό-δημοκρατικό περιεχόμενο, λειτουργία και χαρακτήρα. Και αυτό θα πρέπει να το κάνει έγκαιρα.

Το "Πράττω" και η Άμυνα

Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθούμε στο Πράττω να αναλύσουμε τα ευαίσθητα σημεία, τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων, τους κρίκους της Άμυνας και να βρούμε λύσεις για να τους ενισχύσουμε. Διαπιστώσαμε ότι τόσα χρόνια οι μεγάλοι εξοπλισμοί τρώνε τους μικρούς και απαραίτητους, η μεγάλη δομή και τα μεγάλα μεγέθη στρατιωτικών μονάδων και μάλιστα σε περιοχές που δεν χρειάζονται, τρώνε την πραγματική άμυνα και είναι αντιοικονομικοί, η αυθαιρεσία και το ρουσφέτι τρώει τα ικανά στελέχη, οι στρατεύσιμοι υποαπασχολούνται σε περιττές υπηρεσίες και βρήκαμε ότι μπορούν να υλοποιηθούν λύσεις σε μικρό χρόνο, με μικρό κόστος, για αλλαγή της κατάστασης. Διαπιστώσαμε ότι η έννοια του πατριωτισμού συνδέεται με τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και την «αξιοποίησή τους».
Διέξοδος από το φαύλο κύκλο ή βάλτωμα ;
Οι ποιοτικές αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια δεν μπορούν να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό όμως που είναι δυνατό είναι οι ποσοτικές αλλαγές που θα οδηγήσουν σταδιακά στις ποιοτικές αλλαγές.
Έχει γίνει αντιληπτό σήμερα ότι τίποτα δεν μπορεί να λειτουργεί αυτόνομα. Ούτε ο στρατός, ούτε η οικονομία, ούτε η δημόσια διοίκηση. Ενιαία είναι τα προβλήματα ενιαία και η λύση.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες πληρώνουμε φόρους για να έχουμε στρατό αποτελεσματικό, μαζί πάντα με την κοινωνία και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
Καθήκον όλων μας είναι να "ανοίξουμε τα τείχη" για να δούμε τα πραγματικά προβλήματα των Ενόπλων Δυνάμεων ώστε να οικοδομήσουμε ικανές δυνάμεις αποτροπής, στελεχωμένες με αξιόμαχα και μορφωμένα στελέχη που δεν θα εξαρτώνται από μηχανισμούς αλλά θα υπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και την αποστολή τους. Φυσικά, η υπόθεση της Άμυνας δεν ανήκει μόνο στους ειδικούς. Είναι υπόθεση και ευθύνη όλων των πολιτών. Μπορούμε να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητα και να μειώσουμε το κόστος. Μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες του προσωπικού των Ε.Δ. οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν αεροπορικές αναχαιτίσεις, να διοικούν άρματα στη λάσπη του Έβρου ή να θαλασσοδέρνονται, με μόνο εφόδιο την πατριωτική αντίληψη και να πληρώνονται με 900 ευρώ και χωρίς κατοικία απλά γιατί η τρόϊκα θέλει να επιβάλει τη λιτότητα, αδιαφορώντας ή ίσως και επιδιώκοντας τη μείωση της αμυντικής μας ικανότητας. Και οι στρατιωτικοί αποτελούν το 2,4% του εργατικού δυναμικού της χώρας και αγωνίζονται σε αντίξοες συνθήκες για την προάσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Η κυβέρνηση παίζει με την άμυνα και τους στρατιωτικούς. Δίνει κάποια ελάχιστα, κοροϊδεύει, αδιαφορεί για την ετοιμότητα. Παίζει επικοινωνιακά και με τα εθνικά θέματα, προσπαθώντας να καθυστερήσει τις εκλογές, για να συντηρητικοποιήσει τον κόσμο, αδιαφορώντας έτσι για τη Δημοκρατία. Αν ενδιαφερόταν πραγματικά θα έδινε λύσεις και στα κοινωνικά και στα εθνικά θέματα. Οι λύσεις πρέπει να είναι ενιαίες. Τους απαντάμε, η λύση για τη Σωτηρία της χώρας ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρξει καθόλου.
Φίλες και φίλοι, οφείλουμε να αγωνιστούμε απέναντι στην εξάρτηση και το ξεπούλημα της χώρας, γιατί τα μνημόνια με τρόϊκα ή χωρίς, μόνο καταστροφή σπέρνουν, σε όλους τους τομείς. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Σε αντίθετη περίπτωση μας περιμένει ενας βαθύτερος βάλτος και όσο περισσότερες οι ψευδαισθήσεις και τα μικροσυμφέροντα τόσο βαθύτερος θα είναι.