του Σπύρου  Σουρμελίδη

Πριν από ένα χρόνο η Τεχεράνη και το Πεκίνο υπέγραψαν  συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας για τα επόμενά 25 χρόνια, διευρύνοντας την Συμφωνία του 2016 η οποία αφορούσε κυρίως την ενέργεια.  Σήμερα μαθαίνουμε ότι η Κίνα θα προχωρήσει σε επενδύσεις 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων  στο Ιράν. Μπίνγκο! Μετά από 40 χρόνια αντιπαράθεσης του Ιράν με την Δύση η ιρανική ηγεσία αποφάσισε να «παραδοθεί» ή να εναποθέσει το μέλλον της και το μέλλον του Ιράν στην Κίνα.

Η προσπάθεια του Ομπάμα και των ευρωπαίων., με την συμφωνία ελέγχου των πυρηνικών του Ιράν , του 2015, πετάχτηκε στα σκουπίδια από τον Ντόναλντ Τράμπ το 2018. Με την συνηθισμένη του άνεση ο Ντ. Τράμπ απέσυρε τις ΗΠΑ από μια συμφωνία που έφερνε και πάλι το Ιράν στην Δύση. Ο Ντ. Τράμπ υπακούοντας στο δικό του…ένστικτο και θέλοντας να ικανοποιήσει και το Ισραήλ και την Σαουδική Αραβία, κατέστρεψε μια στρατηγική επιδίωξη. Να ενταχθεί και πάλι το Ιράν σε μια κανονική σχέση με Αμερική και Ευρώπη. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι καραδοκεί ο …μεγάλος αντίπαλος των ΗΠΑ, η Κίνα.

Η απόφαση του Ντ. Τράμπ να κόψει και πάλι την όποια σχέση με το Ιράν, οδήγησε στην συνέχιση του σκληρού εμπάργκο που απαγορεύει στις αμερικάνικες εταιρίες να συνεργάζονται με οτιδήποτε ιρανικό. Αυτομάτως υπάρχουν επιπτώσεις και για τις ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμα και ελληνικές ναυτιλιακές εταιρίες που είχαν κάποια έμμεση σχέση με το ιρανικό πετρέλαιο τα τελευταία χρόνια, είχαν σοβαρές επιπτώσεις ακόμα και διώξεις. Ακυρώθηκε η συμφωνία της της Μπόινγκ, για πώληση 80 πολιτικών αεροσκαφών στο Ιράν. Χώρες όπως η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα και η Ινδία υποχρεώθηκαν να σταματήσουν και πάλι την όποια οικονομική σχέση είχαν με το Ιράν  υπο την απειλή των αμερικανικών κυρώσεων. 

Στην Ουάσιγκτον όμως έκαναν  σαν μην έβλεπαν ότι υπάρχει αυτό το κινεζικό σχέδιο με το παλαιομοδίτικο όνομα  «Μια Ζώνη, Ένας Δρόμος» (One Belt , One Road)  που εμπνεύστηκαν από την διαδρομή του Μάρκο Πόλο. Σ αυτό το δρόμο πάνω είναι και το Ιράν.
Αφού όλες οι πόρτες έκλεισαν και πάλι για το Ιράν, δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή από την Κίνα. Και για το Πεκίνο ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Να μπει σε όλους τους τομείς τις ιρανικής οικονομίας και της κοινωνίας, να αγκαλιάσει στην κυριολεξία το Ιράν και φυσικά τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που διαθέτει. Όλες δε οι δυτικές εταιρίες (αμερικανικές,  ευρωπαϊκές και άλλες) θα μπουν στο Ιράν αλλά μέσω της Κίνας. Αμερικανικά κεφάλαια θα επενδυθούν στο Ιράν, πληρώνοντας όμως «ενοίκιο» στην Κίνα.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας 40χρονης αμερικανικής πολιτικής αποκλεισμών, κυρίως όμως μιας κοντόφθαλμης πολιτικής των τελευταίων 4 ετών. Το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, οι ΗΠΑ, μπορούν τώρα να κοιτάνε το μισητό Ιράν να ησυχάζει σε μια κινέζικη αιώρα. Και την Κίνα να αγκαλιάζει όλο και περισσότερες χώρες.