Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι η έπαρση που διακρίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 θα είχε σοβαρό αντίκτυπο με την πρώτη κρίση και αυτή εκδηλώθηκε διαδοχικά , τόσο με την τουρκολιβυκή συμφωνία, όσο και με καθίζηση που υπέστη η ηγετικότητα του πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση που δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το ίδιο χρονικό διάστημα , είδε την γκρίζα ζώνη, την αξιοποίησε και τώρα θέτει ένα σοβαρό μέρος της ατζέντας των ελληνοτουρκικών και ελληνοαμερικανικών σχέσεων προκαλώντας άγχος στην κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας , μετά την συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις 10 Ιανουαρίου, ζήτησε να αναβληθεί η ψήφιση της νέας συμφωνίας για τις βάσεις προκειμένου η Αθήνα να πάρει ανταλλάγματα στον τομέα της ασφάλειας .
Αναπάντητη έμεινε η πρώτη, δημόσια έκκληση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον Ντόναλντ Τραμπ να στηρίξει την Ελλάδα έναντι της παραβατικής συμπεριφοράς της Τουρκίας με αναφορά στην συμφωνία με την Λιβύη . Ο βασικός στόχος της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ ήταν να στηριχθεί η Ελλάδα που επικαλούμενη το διεθνές δίκαιο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Ωστόσο ο Αμερικανός πρόεδρος δεν θέλησε να τοποθετηθεί δημόσια, αλλά και από την ιδιαίτερη συνάντηση Μητσοτάκη –Τραμπ δεν προκύπτει αλλαγή στάσης και αν επιβεβαιωθεί τα επόμενα 24ωρα θα είναι μια μη επιθυμητή συμπεριφορά για την Ελλάδα.
Πλούσιο το παρασκήνιο πριν από την συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο Τράμπ και ακόμα πιο…πλούσια η αγωνία. Διότι η στιγμή δεν ήταν η καλύτερη. Ο Τράμπ με το που ξημέρωσε η Τρίτη (ώρα ΗΠΑ) κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση συναγερμού, λόγω του κινδύνου τρομοκρατικών ενεργειών από το Ιράν. Τι ακριβώς να συζητήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Τράμπ, ο οποίος ήταν σαν να είχε φορέσει όπλα- παλάσκες; Το μόνο που ήθελε ο Τράμπ ήταν δηλώσεις πίστης στον δικό του πόλεμο εναντίον του Ιράν.
Το στραβό κλίμα και οι διαθέσεις των Αμερικανών φάνηκε από την αρχή από την άτυπη ενημέρωση που έκαναν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι (μεταξύ αυτών και ο πρέσβης Πάϊατ) στους δημοσιογράφους για το νόημα της συνάντησης. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες απέφυγαν να τοποθετηθούν επι της ουσίας της ελληνοτουρκικής διαφοράς και σε ότι αφορά την προκλητικότητα της Άγκυρας. Το έπαιξαν «Πόντιος Πιλάτος» καλώντας όλα τα μέρη να αποφύγουν τις προκλήσεις, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι και την Ελλάδα η οποία δεν προκαλεί αλλά αμύνεται. Μέλημα τους η ενότητα του …ΝΑΤΟ καθώς και το Ιράν.
(Από το tvxs): Mε μια αυθαίρετη όσο και απρεπή εκτίμηση για το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, ο Χρήστος Χωμενίδης ισχυρίστηκε ότι οι ακροατές της μουσικής του συνθέτη με τα «σινιέ ρούχα», πρωταγωνίστησαν σε ένα καθεστώς «διορισμών και επιδοτήσεων», μια άποψη που αποτελεί θλιβερή παραφωνία μέσα στην καθολική αναγνώριση του Μικρούτσικου, μετά το θάνατό του. Ο κ. Χωμενίδης επαναδιατυπώνει τη θεωρία της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» που διακινούν οι πλέον ακραίοι της Δεξιάς, υποβιβάζει το έργο του Θάνου με τον πολιτικό χαρακτήρα του, ως μουσική υπόκρουση της εποχής της ευδαιμονίας.
του Σπύρου Σουρμελίδη
Λυκοφιλίες, χωρίς «όρκους» αιώνιας πίστης, αλλά με πολλές παρασκηνιακές συνεννοήσεις, οι Πρόεδροι Ρωσίας, ΗΠΑ και Τουρκίας, συνεννούνται για το ...κοινό τους συμφέρον. Το πρόσωπο που κυριαρχεί σ αυτή την τριπλή συνύπαρξη -και ας μη φαίνεται- είναι ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Είναι ο συνδετικός κρίκος; Η κοινή γνώμη με έκπληξη έμαθε στις αρχές Οκτωβρίου ότι ο Ντόναλντ Τράμπ άναψε το «πράσινο» φως στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν - μετά από τηλεφωνική επικοινωνία – να εισβάλλει στην Συρία. Αυτό που δεν ήταν ορατό ήταν η συμφωνία των δύο και με τον Βλαντίμιρ Πούτιν.