του Σπύρου Σουρμελίδη

Όπως ήταν αναμενόμενο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα είναι Πρόεδρος της Τουρκίας και για τα επόμενα 5 χρόνια. Βρίσκεται ήδη 20 χρόνια στην εξουσία της Τουρκία εκλεγμένος τρεις φορές πρωθυπουργός (2003-2014) και 2 φορές Πρόεδρος (2014-2023). Νίκησε και στον β γύρο των προεδρικών εκλογών με 52,1% έναντι 47,9% του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.  Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την Τουρκία, πετυχαίνοντας να επιβιώσει μέσα απο πολλές κρίσεις και προβλήματα, εξωτερικά και εσωτερικά.  Το πιο ουσιαστικό όμως είναι πως ο τουρκικός λαός σε μεγάλο βαθμό γυρίζει την πλάτη στον δυτικό προσανατολισμό, στην συνεργασία με την Δύση. Η πολιτική Ερντογάν, είναι προσανατολισμένη στην ανατολή και είναι αποδεκτή, όπως εμφατικά αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 14ης Μαΐου.  Η Δύση το περίμενε η Ελλάδα το ήθελε, όμως τώρα απαιτείται  η χάραξη μιας νέας στρατηγικής έναντι της Τουρκίας 

Το μεγάλο δίλημμα 

Η ολοκληρωτική επικράτηση του Ερντογάν,  μετά απο 20ετή διακυβέρνηση,  του δίνει την δυνατότητα να παζαρεύει ακόμα πιο σκληρά και με το ΝΑΤΟ και με την ΕΕ. Όμως αυτό που θα χαρακτηρίζει την Τουρκία για μεγάλο διάστημα, θα είναι το μετέωρο βήμα της, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Γιατί όσο και να θέλει, ο Ερντογάν δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Δύση, αυτομάτως και απόλυτα. Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι Βρυξέλλες θα συνεχίσουν επίσης την προσπάθεια τους να κρατάνε την Τουρκία στο δυτικό άρμα, ΝΑΤΟ και οικονομική σχέση με την ΕΕ. 

Η Τουρκία , θα κληθεί εκ νέου να απαντήσει στα διλήμματα σε ό,τι αφορά στη θέση της στο διεθνές στερέωμα. Το άμεσο είναι η ανάγκη εξεύρεσης 100 δισ. δολαρίων για την ανοικοδόμηση των υποδομών που κατέστρεψε ο σεισμός. Το μεγάλο δίλημμα όμως αφορά την εύρεση ενέργειας και πρώτων υλών. Και είναι αυτό που θα της δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους πλέον να απαιτούν να εγκαταλείψει την συνεργασία με την Μόσχα. Αν αυτό είναι δυνατό σε ότι αφορά τα εξοπλιστικά, είναι σχεδόν αδύνατο σε ότι αφορά τα ενεργειακά. Η Άγκυρα μπορεί να κάνει πως δεν βλέπει τους μικρό-εκβιασμούς των Αμερικανών στα εξοπλιστικά, ώστε να κάμψει τις όποιες ενστάσεις των δυτικών σε βάρος της. Όμως χωρίς φτηνή ενέργεια και πρώτες ύλες, η τουρκική οικονομία θα μπει σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση. Τα αποθέματα της δεν είναι στο επίπεδο της Γερμανίας π.χ. ώστε να αντέξει την ομαλή μετάβαση (αν και αυτό αποτελεί ερώτημα ακόμα και για την γερμανική οικονομία). 

Η ελληνική αμηχανία

Ήταν πολλοί στην Ελλάδα που ήθελαν την επικράτηση Ερντογάν, εκτιμώντας οτι η Δύση δεν μπορεί πλέον να κάνει χάρες στον Ερντογάν. Αυτό φυσικά που δεν μπορούν να εκτιμήσουν είναι ποια ακριβώς θα είναι  η νέα τακτική του Ερντογάν. Υποτιμώντας συγχρόνως την ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη της Δύσης να μην χάσει την Τουρκία. Την ώρα που χάνει την  Μέση Ανατολή.  Όλοι αυτοί λοιπόν που βιάζονται να κάνουν αναλύσεις, δεν φαίνεται να έχουν χαράξει μια πιθανή νέα στρατηγική έναντι της Άγκυρας. Και θα είναι αυτό ένα μεγάλο πρόβλημα  που θα βρούμε μπροστά μας. 

Η εκλογική επικράτηση 

Η νίκη Ερντογάν είχε κλειδώσει από τις 14 Μαΐου,συγκεντρώνοντας ποσοστό το 49,5% και ο Κιλιτσντάρογλου το 45%. Το  αποτέλεσμα στις μεγάλες πόλεις και στα παράλια έδειξαν  το μέγεθος της υπεροχής του Ερντογάν. Μόνο στην Σμύρνη έχασε με διαφορά 30%. Στην Κωνσταντινούπολη, ο Κιλιτσντάρολγου επικράτησε με διαφορά 48,55%  έναντι 46.68% του Ερντογάν. Και στην Άγκυρα ο Κιλιτσντάρολγου κέρδισε με 47,32% έναντι 45,99% του Ερντογάν. 

Η επικράτηση  του Ερντογάν είχε φανεί περίτρανα στις βουλευτικές εκλογές της 14ης Μαΐου.  Το Κόμμα Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη του Ερντογάν κέρδισε  266 έδρες στο 600μελές κοινοβούλιο της Τουρκίας, αλλά ο συνασπισμός του Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη μαζί με τα τρία ακόμη συμμαχικά κόμματα, κέρδισε  322 έδρες, άρα την απόλυτη πλειοψηφία.

Το  Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP)   του Κιλιτσντάρολγου κέρδισε  168 έδρες ενώ η συμμαχία της αντιπολίτευσης συνολικά με αλλά έξι κόμματα της αντιπολίτευσης, παίρνουν 212 έδρες.

Σημαντική ήταν η  άνοδος της δύναμης του εθνικιστή Μπαχτσελί , αλλά και συνολικά της εθνικιστικής ψήφου. Οι ψήφοι του Μπαχτσελί μαζί με τις ψήφους του "Καλού Κόμματος" της Μεράλ Ακσενέρ (που προέρχεται από το "Εθνικιστικό Κόμμα" του Μπαχτσελί), μαζί με τις ψήφους του Ογάν, δείχνουν ότι ο εθνικισμός, ο αντιδυτικισμός   κέρδισε ακόμα μεγαλύτερο έδαφος στην Τουρκία. Και ήταν αυτό που χαρίζει τη νίκη στον Ερντογάν σε όλα τα επίπεδα.