Του Σωτήρη Σιδέρη



Χωρίς να έχει προηγηθεί καμία συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας, στο κοινοβούλιο ή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, η κυβέρνηση , κυρίως με προσωπικές αποφάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στην αντιπαράθεση ΝΑΤΟ  -Ρωσίας. Η Αθήνα αναμένεται να ενισχύσει με  αντιαεροπορικά συστήματα την Δύναμη Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία, γεγονός που προκαλεί ερωτηματικά αν το επόμενο βήμα θα είναι η αποστολή δυνάμεων. Η ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει όλη την γκάμα των αποφάσεων του ΝΑΤΟ χωρίς καμία αντίρρηση. Με έναν ιδιότυπο τρόπο αναβιώνει το δόγμα του από Βορρά κινδύνου, όχι όμως από τη Βουλγαρία, αλλά από τη Ρωσία και δεν αφορά την ασφάλεια της χώρας, αλλά άλλα σχέδια. Παράδοξο, αλλά όχι ανεξήγητο είναι το γεγονός ότι στο πλαίσιο της Συμμαχίας , η ίδια η κυβέρνηση έχει αποσύρει πλήρως τις απειλές της Τουρκίας κατά της Ελλάδας. Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν είναι πρόβλημα το τουρκικό υπουργείο Άμυνας να χαρακτηρίζει παράνομες τις επισκέψεις Ελλήνων αξιωματούχων στα ελληνικά νησιά, οπότε δεν απαιτεί ίση μεταχείριση από το ΝΑΤΟ.

 Δηλαδή την αποστολή έστω ενός μηνύματος προς την Τουρκία. Χωρίς εθνικό δόγμα, η Ελλάδα σύρεται υποστηρίζοντας τα δόγματα που την κάνουν πιο ανασφαλή χώρα.
Ο Έλληνας υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι αμφίβολο αν έχει την ικανότητα να μελετήσει τις ραγδαίες αλλαγές του συντελούνται στην περιοχή και τα δόγματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η βορειοατλαντική Συμμαχία με την στρατηγική επέκτασης προς την ανατολή και το φλερτ με το Κίεβο υποδαύλισε την κρίση και τώρα σχεδιάζει έναν μακροχρόνιο πόλεμο με την αποστολή τεραστίων ποσοτήτων πολεμικού υλικού προς την Ουκρανία, ώστε να παγιδεύσει εκεί τη Μόσχα.  Αυτό σημαίνει ότι η εμπλοκή της Ελλάδας, μαθηματικά,  θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη, ενώ κανείς δεν συζητά το σχέδιο εξόδου από αυτή την κρίση.  Η  ΕΕ με την “στρατηγική πυξίδα” και τον οικονομικό πόλεμο  με στόχο να αποδυναμώσει σε σημείο κατάρρευσης την ρωσική οικονομία, ναι μεν θα στριμώξει πολύ τη Μόσχα, αλλά  η ίδια δεν φαίνεται να έχει άμεσες εναλλακτικές επιλογές. Οπότε και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα θα βρίσκεται για τα πολλά επόμενα χρόνια σε ένα βαθύ τέλμα από το οποίο πολύ δύσκολα θα μπορεί να βρει διέξοδο.

Αν η κυβέρνηση δεν θέσει ένα όριο και τα πολιτικά κόμματα δεν την πιέσουν ασφυκτικά να οριοθετήσει την πολιτική της, τότε είναι βέβαιο πως η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι, θα βρεθεί σε έναν γεωπολιτικό και οικονομικό βάλτο από τον οποίο δεν θα μπορεί να αποδράσει.
       

Χωρίς διέξοδο

Χωρίς πολύ σκέψη , προβλέψιμη, δεδομένη και χωρίς δικό της σχέδιο, εθνικό σχέδιο, η ελληνική κυβέρνηση ανοίγει διαρκώς μέτωπα , χωρίς ανταλλάγματα και τα οποία θα είναι δύσκολο να κλείσει . Η  αποστολή των Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία αποδεικνύεται επίσης ατελέσφορη.  Ακόμη και αν δεχθούμε ότι υπήρχε λόγος για την αποστολή τους, η κυβέρνηση θα μπορούσε να ζητήσει ως αντάλλαγμα φθηνό πετρέλαιο , όσο οι Πάτριοτ θα βρίσκονται εκεί. Δεν το έκανε. Στο ΝΑΤΟ δεν θέτει την πολιτική απειλών της Τουρκίας για να μην την μαλώσουν οι Πολωνοί, οι Εσθονοί ή οι Λιθουανοί. Ό,τι ισχύει για την προστασία των χωρών αυτών από τη Ρωσία, θα μπορούσε να ισχύσει στο Αιγαίο για την Τουρκία. Αλλά ούτε ως ανέκδοτο δεν λέγεται στην έδρα της Συμμαχίας. Μια κυβέρνηση με την οποία δεν ασχολείται κανείς, δεν έχει την παραμικρή επίδραση. Αντίθετα η Τουρκία, ενώ έχει αφήσει ανέγγιχτο το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας διαμορφώνει τον δικό της διακριτικό ρόλο εντός του ΝΑΤΟ, αλλά και σε σχέση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Στην ΕΕ όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι περισσότερο εύκολα, δεν συνέβη τίποτα. Στα μεν ενεργειακά η Ισπανία και η Πορτογαλία απαίτησαν και πήραν εξαίρεση. Η Ελλάδα των νησιών με το τεράστιο κόστος, αμίλητη. Στην “στρατηγική πυξίδα” θα μπορούσε να θέσει πιο επιτακτικά προβλέψεις για ανάπτυξη δυνάμεων στο Αιγαίο. Τίποτα απολύτως.

Εν κατακλείδι, η αυξανόμενη εμπλοκή της Ελλάδας στα πολεμοχαρή σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι αρνητική για τα εθνικά συμφέροντα. Η Ελλάδα προσφέρεται χωρίς να απαιτεί. Δεν είναι προσωπική υπόθεση του υπουργού Άμυνας , ούτε του πρωθυπουργού η αποστολή εξοπλίσμού και δυνάμεων της Ελλάδας εκτός συνόρων, πόσο μάλλον χωρίς ανταλλάγματα. Και επίσης η πλήρης απουσία στην διαμόρφωση ή έστω με κάποιες παρατηρήσεις στα νέα δόγματα δείχνει τον κραυγαλέο ενδοτισμό ενός πρωθυπουργού που δείχνει να μην πιστεύει στον ρόλο του και στην αποστολή του. Που δεν είναι η επιτυχία των σχεδίων του ΝΑΤΟ, αλλά η ασφάλεια της χώρας του.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Ελλάδα γίνεται όλο και περισσότερο μια ευάλωτη χώρα και η Τουρκία , που είναι η μεγάλη απειλή μια όλο και πιο μεγαλύτερη απειλή. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την ψευδαίσθηση ότι όλα δεν θα καταλογιστούν, πλανάται...