Του Σωτήρη Σιδέρη

Η Αριστερά στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη βρίσκεται σε ένα νέο , κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο κόσμος ζητά  νέες απαντήσεις σε κλασικά ερωτήματα . Ειρήνη, δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, κοινωνική δικαιοσύνη.  Οι απαντήσεις σήμερα είναι πιο δύσκολες απ ότι ήταν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς τότε κυριαρχούσαν τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και τα στρατόπεδα είχαν ταυτότητα, ενώ τώρα όχι.  Ο ΣΥΡΙΖΑ ως βασική έκφραση της ήπιας σοσιαλδημοκρατίας βρίσκεται σε ιστορική καμπή. Ή θα αντισταθεί και δεν θα συρθεί σε απόλυτη στοίχιση και συναίνεση με αυτό το σύστημα που επιβιώνει εις βάρος των πολλών  και τρέφεται από τις κρίσεις ή θα διαχωρίσει τη θέση του για να ηγηθεί μιας νέας πολιτικής. Μιας πολιτικής,  που θα έχει στο επίκεντρό του , την χειραφέτησή του από τους εκβιασμούς και τις σειρήνες του  συστήματος και θα υψώσει ιδεολογικό τείχος.
Αν δεν πάρει γρήγορα τις αποφάσεις του,  θα χάσει και αυτή την ήπια ταυτότητά του και θα χαθεί , δίνοντας γη και ύδωρ σε ένα νέο μέτωπο , μεγάλου κεφαλαίου, δεξιάς και ακροδεξιάς που μορφοποιείται πλέον και στην Ελλάδα με πολεμοκάπηλα χαρακτηριστικά  εκμεταλλευόμενο και το φόβο του πολέμου, με τον Μητσοτάκη πιστό εκφραστή τους.

Οι μεταμορφώσεις του Μητσοτάκη

Ο Μητσοτάκης, όπως έκανε και με την πανδημία θα εκμεταλλευθεί το κλίμα ανασφάλειας για να επιτεθεί στα κοινωνικά δικαιώματα, όπως έκανε και με την πανδημία. Προσπαθεί ήδη να καλύψει την ραγδαία φθορά του με εθνικιστικές κορώνες,  διαρκή επίκληση των απειλών και διάχυση του φόβου και της ανασφάλειας , προσδοκώντας κομματικά οφέλη.  Ενισχύει την πρόσδεσή του στο άρμα του νέου ψυχρού πολέμου δηλώνοντας σαφώς ότι είναι διαθέσιμος να τον υπηρετήσει . Με απλά λόγια το λεγόμενο αντι ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είναι αρκετά ευέλικτο και βρίσκει εφαρμογή σε κάθε μεγάλη κρίση που εμφανίζεται, με νέες ή και παλιές δυνάμεις σε μια διαρκή συμμαχία.


Η εισβολή της Ρωσίας  στην Ουκρανία και ο οικονομικός πόλεμος της Δύσης εναντίον της Μόσχας στον  οποίο συμμετέχουν πλήθος πολυεθνικών εθελοντικά,  διαμορφώνουν μέρα με την ημέρα ένα νέο παγκόσμιο σκηνικό. Η διπλωματία έχασε τον πρώτο πόλεμο, η οικονομία ως κυρώσεις ή ως αναδίπλωση από την παγκοσμιοποίηση είναι στην πρώτη γραμμή και εκ των πραγμάτων αναδύεται ένα νέο μοντέλο οικονομίας και πολιτικής που θα επιδράσει σε όλο τον πλανήτη. Στα κράτη, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα. Στον μεταπολεμικό ψυχρό πόλεμο  κυριάρχησε η ιδεολογική αντιπαράθεση δύο συστημάτων και ο δυτικός κόσμος είχε στο οπλοστάσιό του την ευημερία των λαών, ως αντίδοτο στον υπαρκτό σοσιαλισμό.  Τώρα είναι διαφορετικός. Ο καπιταλισμός είναι κυρίαρχος σε Ρωσία , Ασία και Δύση και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή του , τον νεοφιλελευθερισμό και οδηγείται σε ένα άλλο στάδιο , την στρατιωτικοποίησή του. Οι ανισότητες κυριαρχούν και η αντιπαράθεση διαμορφώνει συνθήκες πολέμου με έπαθλο την ηγεμονία και την κυριαρχία , αυτή είναι η φύση του επιθετικού καπιταλισμού.  Η Κίνα των δύο συστημάτων , είναι θέμα χρόνου να μπει στο παγκόσμιο παιχνίδι με νέους όρους, δηλαδή γεωπολιτικούς, καθώς μέχρι τώρα αναπτύσσονταν, ισχυροποιούνταν και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Που φαίνεται ότι πλησιάζει .
       

ιδεολογική προετοιμασία

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ , ούτε κανένα άλλο Αριστερό κόμμα στην Ευρώπη είχε προετοιμάσει ιδεολογικά τους λαούς για το τι επέρχεται. Τα σημάδια ήταν ισχυρά, αλλά τα μεν Αριστερά κόμματα είναι σχεδόν ανύπαρκτα, η δε σοσιαλδημοκρατία είναι παραδομένη στις πολυεθνικές, τις τράπεζες, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ γι αυτό και χάνει έδαφος . Οι αποκλίσεις είναι ελάχιστες και είναι κυρίως ρητορικού χαρακτήρα, παρά το γεγονός ότι η όξυνση των ανισοτήτων έχει δημιουργήσει μια ευρεία κοινωνική βάση που είναι οργισμένη και αντίθετη με αυτό το μοντέλο, αλλά δεν βρίσκει πολιτική έκφραση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας πληγωθεί από την ήττα του 2015 τηρεί σχεδόν παθητική στάση στην εξελισσόμενη κρίση και φοβάται να εκφράσει τις αντιρρήσεις του επί της ουσίας, μην κατηγορηθεί από τους δυτικούς ότι επανέρχεται ως “κακό παιδί” στο προσκήνιο. Η νέα κρίση όμως επιδρά  καταλυτικά στις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων , μια κατάσταση που όλο και θα επιδεινώνεται. Η κυριαρχία των συστημικών ΜΜΕ παίζει επίσης τον ρόλο της. Με πρωταίτιο τον Μητσοτάκη ένα ολόκληρο σύστημα είναι έτοιμο να κατασπαράξει κάθε απόκλιση και κάθε φωνή που εναντιώνεται στον πολεμοκάπηλο  μηχανισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ενώ η Μόσχα από την πλευρά της κάνει το ίδιο , προειδοποιεί και απειλεί, όσο μπορεί δηλαδή. Γι αυτό και είναι αναγκαίο οι φωνές αντίδρασης να είναι οργανωμένες και τα επιχειρήματα ισχυρά. Η Αριστερά πρέπει να ανακαλύψει και πάλι τους διανοούμενους και να τους προωθήσει στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, πριν είναι αργά.

η ευκαιρία του συνεδρίου

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Απρίλιο, θα πραγματοποιηθεί σε μια νέα συγκυρία. Κανείς δεν αντιλέγει ότι πρέπει να συζητηθούν τα αίτια της ήττας του 2019 και η διακυβέρνηση 2015-2019. Ταυτόχρονα όμως μοιάζει περιττή πολυτέλεια ένα κόμμα εξουσίας να καθηλωθεί στο παρελθόν και να μη ανοίξει τα μάτια στο σήμερα και το αύριο, γιατί αν η μία ήττα πλήγωσε και την τιμή και τον εγωϊσμό των Αριστερών, τι θα συμβεί με τις πολλές ήττες που προδιαγράφονται , αν δεν οργανωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε νέα πολιτική και ιδεολογική βάση.
Το μυστικό λοιπόν της αντίδρασης και της αντίστασης σε αυτή την βουλιμία για κυριαρχία της δεξιάς και της ακροδεξιάς, είναι η λήψη γρήγορων, αλλά όχι βιαστικών  και σωστών αποφάσεων για τα μέτωπα που θα επιλέξει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει. Η αντίδραση στην πολιτική Μητσοτάκη είναι όχι επιβεβλημένη, αλλά σχεδόν ζήτημα ζωής και πολιτικού θανάτου για την Αριστερά. Δεν αρκούν φυσικά τα αντιπολεμικά εμβατήρια για να κάνει τη διαφορά. Χρειάζεται ένα ισχυρό πρόγραμμα κοινωνικής ανόρθωσης, ένα ισχυρό προοδευτικό μέτωπο με σαφείς θέσεις, ένα πανίσχυρο σχέδιο δημοσίων επενδύσεων για να χτυπηθεί ο παρασιτισμός της σημερινής κυβέρνησης που βάλει στο επίκεντρό του όλη την κοινωνία και όχι τους εκλεκτούς και δημιουργία νέων και ισχυρών θεσμών που θα  στηρίξουν την κοινωνία.

Η κρίση που έρχεται θα πλήξει τους αδύναμους σε όλο τον κόσμο και τον τρόπο ζωής. Μάλιστα ο δυτικός τρόπος ζωής που βασίστηκε στην κατανάλωση, την οικονομία της αγοράς άνευ ελέγχου και κανόνων,  θα δεχθεί ισχυρό χαστούκι, αλλά η τάση δεν είναι να διορθωθεί αυτό το μοντέλο, αντίθετα θα γίνει πιο επιθετικό. Εδώ καλείται η Αριστερά να παίξει ρόλο.  Να δεσμευθεί δηλαδή ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι να ενισχύσει το αντιπολεμικό κλίμα,  την κοινωνική δικαιοσύνη και να ανακατανείμει τον πλούτο με δικαιοσύνη, ώστε να επέλθει ισορροπία σε έναν κόσμο που χάνει τις ισορροπίες του. Και αυτό απαιτεί πολιτική αλλαγή.

Σήμερα όσο ποτέ , τουλάχιστον από το 1991 και μετά, ο κόσμος έχει ανάγκη την Αριστερά. Είναι η μόνη απάντηση στην βαρβαρότητα που επελαύνει και σε λίγο θα  αλλάξει τις ζωές μας. Φασισμός, ανισότητες, βία, αστυνομικό κράτος, διάβρωση του κράτους δικαίου ακούγονται ως εφιάλτες. Και δυστυχώς δεν είναι όνειρο, είναι η νέα ζωή που μας περιμένει , αν πρώτα η Αριστερά δεν αναζωπυρώσει τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, ώστε να δώσουν τη μάχη της ειρήνης και της δημοκρατίας.