Του Σωτήρη Σιδέρη

Η απόφαση, κατά πλειοψηφία  για την αλλαγή του Καταστατικού  του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την εκλογή προέδρου, την εκλογή της ΚΕ, την εγγραφή μελών  και τις θητείες των βουλευτών, τάραξε  τον ΣΥΡΙΖΑ , αλλά όχι την κοινωνία.  Το 2022 δεν είναι 1955, ούτε καν 2015. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ , η αδυναμία του δηλαδή να γίνει κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα,  δεν οφείλεται στο ότι ο πρόεδρος  δεν εκλέγεται από την οργανωμένη κομματική βάση απευθείας,  αλλά  από το συνέδριο. Φυσικά ο Τσίπρας απέσυρε την παλαιότερη θέση για εκλογή προέδρου από την λαική βάση ,προτείνοντας την ενδιάμεση λύση της κομματικής βάσης, ενώ οι θητείες βουλευτών υπάρχουν εδώ και χρόνια στο Καταστατικό, αλλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, ούτε και τώρα θα εφαρμοστούν.  Ο λαός, δηλαδή τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων  αδιαφορεί για το Καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καίγεται για το αν η ΔΕΗ μπορεί να μείνει δημόσια, αν ο ΕΦΚΑ θα επανέλθει ως πυλώνας του κοινωνικού κράτους, αν το νερό και τα δίκτυα θα είναι κοινωνικά αγαθά, αν οι μισθοί θα αυξηθούν,  αν η παρασιτική οικονομία θα συντριβεί.

Ο μύθος του οργανωτισμού  και η πολιτική επιρροή

Το συνέδριο, πάντως  ,  εκπροσωπεί την οργανωμένη βάση του κόμματος και οι σύνεδροι τοποθετούνται σε αυτό εκ μέρους των οργανώσεών τους. Τον τελευταίο μήνα γράφτηκαν μόνο 180 νέα μέλη. Ένας ακόμη μύθος είναι ότι  η διεύρυνση των κομματικών οργανώσεων και η εγγραφή νέων μελών, θα προσδώσει νέα δυναμική στο κόμμα. Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση , έχοντας τα μισά μέλη απ ότι σήμερα. Η διεύρυνση προς την κοινωνία, τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων είναι πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα και όχι οργανωτικό. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει αν αντιμετωπίζει οργανωτικά ή πολιτικά προβλήματα. Γιατί με τις εγγραφές χιλιάδων νέων μελών τα τελευταία χρόνια, δεν παρατηρήθηκε αντίστοιχη αύξηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στον συνδικαλισμό , στους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, αντίθετα μειώνεται η επιρροή του.

Αλλά το ερώτημα, μετά την αποδοχή κατά πλειοψηφία των προτάσεων Τσίπρα παραμένει και είναι ένα. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα επειδή θα αλλάξει το Καταστατικό του ή θα διχαστεί; Η υπόθεση των αλλαγών σηκώνει πολύ συζήτηση , η οποία στην παρούσα συγκυρία είναι σε λάθος κατεύθυνση και σε λάθος χρόνο. Γιατί αν τις ίδιες αλλαγές τις πρότεινε ο Τσίπρας το 2010 ή το 2013 θα είχαν νόημα και περιεχόμενο. Σήμερα δεν έχουν.  Ο ίδιος   πιστεύει ότι οι σημερινοί κομματικοί μηχανισμοί ή το Καταστατικό τον εμποδίζουν να κάνει την διεύρυνση, αλλά καμία διεύρυνση , σε κανένα κόμμα του κόσμου δεν έχει νόημα, αν δεν υπάρχει μια ισχυρή ταυτότητα . Κορυφαία παραδείγματα το Εργατικό Κόμμα Αγγλίας ή το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Ιταλικό που αποσυντίθενται εδώ και χρόνια, όχι γιατί δεν άλλαξαν το Καταστατικό τους, αλλά γιατί ενσωματώθηκαν στη δεξιά πολιτική.

 Άρα αυτό που  μάλλον θέλει  ο Τσίπρας με τις κινήσεις του , είναι να δώσει όγκο και ενέργεια στο κόμμα , αλλά στην πραγματικότητα θέλει να μεγεθύνει την προσωπική του επιρροή στους μηχανισμούς. Αλλά μετά από 13 χρόνια στην ηγεσία του κόμματος , τέσσερα χρόνια πρωθυπουργίας και σχεδόν έξι χρόνια ως αξιωματική αντιπολίτευση γνωρίζει πως  η κυριαρχία στους μηχανισμούς, δεν εγγυάται την πολιτική κυριαρχία στον λαό.  Και η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη και άλλων κυριαρχούσαν στους μηχανισμούς μέχρι το 2015, αλλά αυτό δεν αντιστοιχούσε με επιρροή στον λαό.
       

Οι συμβιβασμοί και οι μηχανισμοί

Η ίδια η ζωή θα  δώσει τις τελικές απαντήσεις. Ωστόσο , μέχρι το συνέδριο στο τέλος Μαρτίου, πολλά θα γίνουν και πιθανόν και να αλλάξουν οι προτάσεις Τσίπρα και να υπάρξουν νέοι συμβιβασμοί, κάτι που συνηθίζεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Προς το παρόν η μεγάλη πρόκληση για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ενίσχυση των δεσμών του με την κοινωνία, η οριοθέτηση των θέσεων με το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα, η δημιουργία αντικυβερνητικού μετώπου και η παρουσίαση σαφών προτάσεων για τα μεγάλα προβλήματα και τα ερείπια που σωρεύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η αμηχανία έναντι του ΚΙΝΑΛ πρέπει να σταματήσει. Ως προς το ΚΙΝΑΛ ας σημειωθεί ότι  το κόμμα αυτό  δεν πρόκειται να  απειλήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη, μάλλον τη ΝΔ απειλεί. Το ζήτημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει με την πολιτική του να κυριαρχήσει τουλάχιστον στον ζωτικό χώρο της κοινωνικής Αριστεράς και αυτό επείγει .  

Ο  Αλέξης Τσίπρας επιμένει εδώ και δυόμιση χρόνια  σε μια συντηρητική αντιπολίτευση, δηλαδή σε μια πολιτική  ασάφεια  που του αφαιρεί το ειδικό βάρος ενός  κόμματος εξουσίας.   Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση, αλλά πρέπει να  το αποδείξει. Ο πολιτικός χρόνος μειώνεται και οι όποιες αποφάσεις πρέπει να έχουν ως πυξίδα τις εθνικές εκλογές.

Ως προς τις προτάσεις , παρατηρούμε λοιπόν ότι ενώ πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στάσιμος, την ίδια στιγμή  μετατρέπεται σταδιακά σε έναν τεράστιο οργανισμό παραγωγής μηχανισμών.  Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασχολείται με λίστες, συνιστώσες, μηχανισμούς, θα ενισχύσει τα σεχταριστικά χαρακτηριστικά του και αντί να ξεκινήσει εκστρατεία για μέτωπο κατά της ΝΔ θα αποκτήσει πολλά εσωτερικά μέτωπα .  Τυπικά η ενότητα του κόμματος δεν θα απειληθεί.

Όμως η οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί επί μήνες σε ένα απέραντο εργαστήριο διεργασιών και εσωστρέφειας την στιγμή που όλες οι δυνάμεις πρέπει να είναι σε διαρκή ανάπτυξη.
Είναι προφανές ότι τα στελέχη που καταψήφισαν την πρόταση Τσίπρα  δηλαδή οι Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Πάνος Σκουρλέτης, Θοδωρής Δρίτσας, Δημήτρης Βίτσας, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Ράνια Σβίγγου, Εφη Καλαμαρά, Πάνος Λάμπρου, έχουν , οι περισσότεροι , τέτοιο ειδικό βάρος που μπορούν ανά πάσα στιγμή με δημόσιες παρεμβάσεις τους να ακυρώσουν το εγχείρημα Τσίπρα. Κάτι τέτοιο όμως θα προσέδιδε τα χαρακτηριστικά εμφυλίου που θα είναι καταστροφική και τότε πράγματι μπορεί να ενισχυθεί το ΚΙΝΑΛ.  .
Τον τελικό λόγο επί της πρότασης θα τον έχει πλέον το συνέδριο το οποίο θα κληθεί να την εγκρίνει την απόφαση για την αλλαγή Καταστατικού.