Κάποιοι στη Νάξο , αξιωματούχοι μάλιστα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του Δήμου συγκεκριμένα,  αφού  μελέτησαν, συζήτησαν και ένοιωσαν σίγουροι ότι βρίσκονται στην σωστή πλευρά της ιστορίας, αποφάσισαν ότι λίγο πολύ είναι διχαστικό για την κοινωνία, ιδίως για τη νεολαία να υπάρξει μια προσθήκη , το όνομα του Μανώλη Γλέζου, στο Γενικό Λύκειο Νάξου, γενέτειρα του σπουδαίου αγωνιστή που ξεχώρισε για τον πατριωτισμό του. Το ζήτημα δεν θα ήταν σημαντικό αν ο Δήμος όπως  λέει θέλει να τιμήσει  με άλλον τρόπο τον Γλέζο απορρίπτοντας την πρόταση. Το ανησυχητικό είναι το επιχείρημα του διχασμού που επικαλέστηκε, για έναν άνθρωπο που υπήρξε σύμβολο ενότητας και που ποτέ δεν δίχασε. Ήταν μια απόφαση ωδή στο διχασμό εν ονόματι της δικής τους ενότητας. Μα αν ο Γλέζος διχάζει στο Λύκειο, πως θα ενώνει αν δοθεί το όνομά του σε ένα άλλο κτίριο ή δρόμο. Μόνοι τους λοιπόν , αυτοί και η εμφυλιοπολεμική σάρκα τους το ξέρουν….

Στη Δυτική Ευρώπη, αμέσως μετά το τέλος τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναλήφθηκαν δράσεις μεταξύ κυβερνήσεων που ώθησαν τις  κοινωνίες τους προς τον δρόμο της συμφιλίωσης. Δημιουργήθηκαν νέοι θεσμοί, οργανώσεις νεολαιών συμμετείχαν, τα εκπαιδευτικά συστήματα έβαλαν  το υπόβαθρο και τάχιστα η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης πήρε σάρκα και οστά. Αν επέμειναν στην αντιπαράθεση και  καλλιεργούσαν το μίσος, ο πόλεμος μπορεί να συνεχίζονταν   ακόμη.
Εμφύλιοι έγιναν και σε άλλες χώρες , αλλά στην Ελλάδα οι ηττημένοι διώχθηκαν ανηλεώς επί χρόνια . Το κράτος μετά τον πόλεμο δεν βασίστηκε στο δόγμα της εθνικής ενότητας , όπως στην Ευρώπη, αλλά στον διχασμό των νικητών που κατέλαβαν κυριολεκτικά το κράτος  έχοντας την απόλυτη στήριξη και συμμετοχή των δωσίλογων , των εθνικών προδοτών δηλαδή . Στην συνέχεια και για να διασφαλίσουν την εξουσία τους επινόησαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που διήρκεσαν μέχρι  την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία , το 1981.
Το καταθλιπτικό στην υπόθεση της Νάξου, είναι ότι η πλειοψηφία του Δήμου μη έχοντας αληθινά επιχειρήματα κατά της προσθήκης επικαλέστηκε το ενδεχόμενο διχασμού. Τον οποίο όμως διχασμό προκάλεσε η ίδια η πλειοψηφία του Δήμου.
Η εθνική ενότητα είναι πράξη και πολλές φορές απέχει πολύ από τις διακηρύξεις. Για κάποιους λοιπόν , είτε στη Νάξο , ή αλλού το να είναι κάποιος αριστερός, ακόμη και αν αποδεδειγμένα ήταν ένας εθνικός αγωνιστής, όπως ο Γλέζος είναι  μειονέκτημα. Ο πατριωτισμός των αριστερών, είναι ο πατριωτισμός των άλλων, δεν πρέπει να διδάσκεται, δεν πρέπει να τιμάται, δεν πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία.
Είναι ανησυχητικό ότι τέτοια φαινόμενα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους. Αν είναι διχαστικό να τιμήσει μια κοινωνία τον Γλέζο  σημαίνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο κοινωνικό υπέδαφος .  Η πλευρά της ιστορίας που δίχασε , που κυνήγησε, που σκότωσε, που βασάνισε, που οδήγησε γενιές ολόκληρες στη μετανάστευση για να έχουν μόνοι τους το κράτος –ιδιοκτησία, επανέρχεται . Όχι μόνο στη Νάξο, σε πολλές ακόμη ενέργειες ακόμη και μέσα στη βουλή, υπάρχουν βουλευτές που καθημερινά και ανιστόρητα , υβρίζουν, συκοφαντούν, απειλούν.
 Εθνική ενότητα θα υπάρξει όταν ο Μανώλης Γλέζος, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μάνος Κατράκης , αμέτρητοι καλλιτέχνες,  πνευματικοί άνθρωποι θα τιμώνται σε αυτή τη χώρα με βάση την προσφορά τους. Το να μην  θέλουν κάποιοι να τιμήσουν  τον Γλέζο ή τον Ρίτσο επειδή ήταν αριστεροί είναι σαν να  τρώγονται με την σάρκα τους, ότι λειτουργούν σαν απολιθώματα του εμφυλίου και όχι ως σύγχρονοι , ανεξάρτητοι σκεπτόμενοι πολίτες. Γιατί η αριστερά  είτε το  θέλουν είτε όχι άφησε μια μεγάλη πνευματική και αγωνιστική παρακαταθήκη   στον τόπο, όταν οι άλλοι λεηλατούσαν τα δημόσια ταμεία και είχαν το κράτος στην υπηρεσία τους.  Και ειδικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση που εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε πιο άμεση επαφή με τους πολίτες έχει να προσφέρει πολλά στην υπόθεση της εθνικής ενότητας και να γίνει παράδειγμα προς όλους  τους άλλους  θεσμούς.