του Σωτήρη Σιδέρη 

Ως ένα μικρό βαθμό, τα πολιτικά κόμματα έχουν μια δικαιολογία να εμφανιστούν στη βουλή με ελλιπή προετοιμασία και θέσεις, καθώς οι τελευταίοι μήνες περιόρισαν πολύ τις δυνατότητές τους και η πρόσβαση στην πληροφόρησή τους ήταν ανεπαρκής. Η κυβέρνηση όμως δεν δικαιολογείται να εμφανιστεί  στη βουλή  ως δύναμη περιορισμένης  ευθύνης που δεν είναι σε θέση ούτε να αναλύσει, ούτε να εκτιμήσει , ούτε να προετοιμάσει τη χώρα για το επόμενο δύσκολο στάδιο όπου οι προκλήσεις θα γίνουν απειλές για την κοινωνική συνοχή, για τα δικαιώματα, συλλογικά και ατομικά και το μέλλον της οικονομίας. 

Για όποιον θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του πρώτα μετά  με τις πεποιθήσεις του, την αποκάλυψη της εικόνας μιας κυβέρνησης με αχαρτογράφητο σχέδιο την έκανε ο Γιάνης Βαρουφάκης προκαλώντας τον πρωθυπουργό να απαντήσει σε ορισμένες καίριες ερωτήσεις που απασχολούν όλους. Αν η ύφεση είναι 10% θα υπάρξουν αντίστοιχες δράσεις για να σωθεί η οικονομία . Αν είναι άλλο το ποσοστό θα υπάρξουν άλλες δράσεις και ποιες;. Αν η κυβέρνηση διαθέσει μερικά δις ευρώ ακόμη στις τράπεζες ποιος θα ελέγχει τις αποφάσεις των ΔΣ των τραπεζών; Για τις τράπεζες θα δουλεύει ένας ολόκληρος λαό; Αν ο κ. Βαρουφάκης βελτιώσει ζητήματα ταυτότητας του κόμματός του θα βρει σίγουρα το  δικό του εκλογικό κοινό σύντομα μάλιστα …

Το δεύτερο από πλευράς ιεράρχησης στοιχείο της συζήτησης στη βουλή ήταν η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να καταδείξει ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης δεν είναι να ιεραρχήσει και να λύσει προβλήματα, αλλά να εξυπηρετήσει συμφέροντα. Το πρόβλημα αυτό είναι πράγματι πολύ σοβαρό και ήταν σωστή η πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Η παρασιτική ολιγαρχία και προφανώς διαπλεκόμενα και αεριτζίδικα συμφέροντα είναι βραχνάς για τη χώρα. Απομυζούν ολόκληρα ταμεία, δεν επενδύουν στην παραγωγή, έχουν στενές σχέσεις με την κυβέρνηση και αλληλοεξαρτώνται σε βαθμό, κάτι  που επηρεάζει την πορεία της χώρας. Θα ήταν πληρέστερη , αλλά και πιο πειστική η θέση του κ. Τσίπρα, αν παρουσίαζε και ένα διαφορετικό μοντέλο από τον κ. Μητσοτάκη. Δηλαδή π.χ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, παρεμβάσεις , σπάσιμο του ολιγαρχικού συστήματος, νέες ιδέες.  Γιατί δεν έχει νόημα να καταγγέλλεται η κυβέρνηση ότι εξυπηρετεί συμφέροντα και να μην δηλώνει η αντιπολίτευση πως θα τα συντρίψει προς όφελος της κοινωνίας. Προς το  παρόν έχει όπως προαναφέραμε το ελαφρυντικό της κομματικής απραξίας, αλλά σε λίγες εβδομάδες που η κρίση θα διαχυθεί στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει κανένα ελαφρυντικό . 

Το μείζον όμως είναι ότι η εμφάνιση του πρωθυπουργού επέτεινε το κλίμα ανησυχίας. Η αδυναμία του να απαντήσει δεν είναι μια στιγμιαία αδυναμία λόγω των συνθηκών. Είναι δομικό πρόβλημα διακυβέρνησης καθώς ο πρωθυπουργός και το επιτελικό κράτος, δεν είναι προσανατολισμένοι στην αλλαγή πολιτικής,  δηλαδή από άδικη και ταξική να γίνει κοινωνικά δίκαιη. Αντίθετα, η έξοδος από την καραντίνα μέρα με την ημέρα καταδεικνύει ότι είναι ανάλγητη. Σχέδιο για τη χώρα δεν έχει, έχει όμως για την εξυπηρέτηση των ποικίλλων συμφερόντων που όπως αποκαλύπτεται στον Τύπο είναι γνώριμοι στο Μέγαρο Μαξίμου και την  οικογένεια Μητσοτάκη. 

Αν λοιπόν αναζητήσουμε απαντήσεις πέρα από κόμματα και προτιμήσεις, όσο και αν θέλουμε να είμαστε συντηρητικοί , ακόμη και στους φόβους μας, τα πράγματα είναι σχεδόν καθαρά. Η χώρα οδηγείται σε νέα ισχυρή και επικίνδυνη οικονομική κρίση  που θα απειλήσει και πάλι την κοινωνική συνοχή και τον πολιτικό χάρτη και η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσεις. Η αδυναμία του πρωθυπουργού να  μιλήσει είτε τεχνοκρατικά , είτε πολιτικά για την ύφεση που έρχεται και πως η χώρα θα αποφύγει μια ακόμη δεκαετία κρίσης που θα προκαλέσει ερείπια και μόνο είναι κορυφαίο πολιτικό ζήτημα. Ο κ Μητσοτάκης θύμισε  το παιχνίδι της τυφλόμυγας όπου ο παίχτης με τα μάτια κλειστά περιφέρεται στο δωμάτιο μέχρι να ακουμπήσει κάποιον συμπαίκτη και μαντέψει ποιος είναι.   

Αλλά ας ανακαλέσουμε στην μνήμη μας τι έγινε μόλις πρόσφατα. Κάπως έτσι,  δηλαδή περίπου με μειωμένο αίσθημα ευθύνης κυβερνήθηκε η χώρα την περίοδο 2004-2010 . Λόγια διακηρύξεις, κανένα σχέδιο, καμία παρέμβαση, καμία δράση . Και μετά  ήρθε η καταιγίδα

Τώρα τουλάχιστον έχουμε λίγο χρόνο να αντιδράσουμε. Το βέβαιο είναι ότι θα προκύψουν πολιτικές εξελίξεις που θα είναι καταλυτικές.  Ίσως αυτό φοβάται η κυβέρνηση και επιλέγει να διατηρεί απόσταση από την πραγματικότητα, ίσως επίσης επειδή θέλει να επιμείνει στην εικονική πραγματικότητα της έγκλειστης Ελλάδας. Αλλά αιώνες τώρα, τουλάχιστον οι ενήλικοι,  γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα στο τέλος πάντα επικρατεί και σχεδόν πάντα, είναι αμείλικτη.