του Σπύρου Σουρμελίδη


Την  ώρα που ο Ερντογάν απλώνει τα επεκτατικά του σχέδια, έως το κέντρο της Μεσογείου και την Λιβύη «καταπίνοντας» ελληνικές και κυπριακές περιοχές, στην Αθήνα η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,  την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Προσμένοντας τους …Συμμάχους, να έρθουν να επιβάλλουν κάποια διευθέτηση.
Η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικότερα μετά την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, δεν επιτρέπουν ψευδαισθήσεις, ούτε και άλλη ανοχή.  Για την Ελλάδα ήρθε – έστω και με καθυστέρηση- η ώρα της ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις. Ήρθε η ώρα της ανάληψης ευθυνών και ρίσκου.

 


Αν η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα, αν οι ειδικοί στην Ελλάδα, καθώς και οι κατά καιρούς χειριστές (υπουργοί Εξωτερικών, διπλωμάτες, νομικοί κα)  θεωρούν ότι για την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ χρειάζεται συμφωνία με τα όμορα κράτη (πλην Τουρκίας φυσικά), δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο για την Ανακήρυξη της ΑΟΖ. Δηλαδή στα απλά ελληνικά η χώρα πρέπει να διακηρύξει ποιο είναι το δικό της «οικόπεδο», ποιος είναι ο δικός της θαλάσσιος χώρος (πριν και από τις συμφωνίες με τους γείτονες). Αργότερα μπορεί και να καταθέσει τις συντεταγμένες στο «Παγκόσμιο Υποθηκοφυλακείο»  στον ΟΗΕ.
Είναι η τουρκική επιθετικότητα αλλά και η συμμαχική ανακολουθία, που δεν επιτρέπει άλλες καθυστερήσεις. Είναι η «προδοσία» του Τράμπ, ο οποίος αδιαφορεί  για την ενεργειακή συμφωνία (Ισραήλ, Αίγυπτος, Κύπρος, Ελλάδα και ΗΠΑ), αδιαφορεί ακόμα και γι αυτό που ψήφισε το Κογκρέσο, την στήριξη της αμερικανικής συμμετοχής στον East Med (το «EastMed Act» είναι ενσωματωμένο στο νομοσχέδιο για τον προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης). Ο ίδιος στηρίζει τον Ρ.Τ. Ερντογάν και στην Συρία και στην Μεσόγειο και δεν αποκλείεται και στην Λιβύη. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα  έχει κοινά οικονομικά συμφέροντα με τις ΗΠΑ (ενεργειακή συμμαχία). Ατυχώς ο συγκεκριμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ, διαφωνεί με την κεντρική επιλογή της χώρας του. Και είναι αυτό που εκμεταλλεύεται ο Ερντογάν, προσπαθώντας να αξιοποιήσει γρήγορα τον χρόνο πριν από σύμπτωση ή τις εκλογές του 20020 φύγει από την σκηνή ο δικός του άνθρωπος ο Ντόναλντ Τράμπ.

Περιμένοντας τους συμμάχους 

 

Στην Ελλάδα όλες οι κυβερνήσεις δυστυχώς περιμένουν  να δουν τι θα πουν οι σύμμαχοι, πρωτίστως οι Αμερικανοί, για να κινήσουν διαδικασίες κατά της Τουρκίας. Είναι αλήθεια πως οι σύμμαχοι μας ενίσχυσαν πάντα την Τουρκία περισσότερο από την Ελλάδα. Η προδοσία της Κύπρου με τις ευλογίες των αγγλοαμερικανών, είναι το ισχυρότερο  παράδειγμα. Όμως η εποχή άλλαξέ και τα γεωτρύπανα που βρέθηκαν στην καρδιά της ανατολικής Μεσογείου δεν μπορούν να περιμένουν την Αθήνα. Όλοι και όλα θα αρχίσουν να γέρνουν υπερ της Τουρκίας αν η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα δεν αποφασίσουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους που περιέχουν και το ρίσκο. Πρέπει να αναλάβουν τους κινδύνους που απορρέουν από τη θαλάσσια περιπέτεια.
Η επίκληση  του Διεθνούς Δικαίου δεν πρόκειται να πείσει τον Ερντογάν ούτε και τους συμμάχους. Οι οποίοι μάλιστα έχουν και διαφορετικές βλέψεις, διότι όλοι θέλουν μερίδιο των κερδών από την ενέργεια. Ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει (συνέντευξη στο Βήμα)  ότι μπορούμε να προσφύγουμε στην Χάγη αν δεν θα τα βρούμε στο θέμα του ορισμού της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών. Σημαίνει δύο πράγματα.
Πρώτον  ότι η Τουρκία θα κάτσει στο τραπέζι να συζητήσει. Και μάλιστα  για τα θέματα που μόνο η Ελλάδα δέχεται. Δεύτερον ότι η Τουρκία θα δεχθεί να προσφύγουμε στην Χάγη μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Αν ήταν τόσο απλό γιατί δεν το δέχεται τόσα χρόνια; Γιατί στέλνει στρατό στην Λιβύη και μπαίνει σ ε΄να ακόμα πόλεμο;
Ο τσακωμός όλο αυτό το διάστημα για τα άρθρα του Κώστα Σημίτη και για διάφορες δηλώσεις περι Χάγης, δείχνει μόνο ότι για μία ακόμα φορά το πολιτικό σύστημα  που χειρίστηκε τα εθνικά θέματα τις τελευταίες δεκαετίες, αδυνατεί να αναλάβει ευθύνη. Δεν είναι τυχαία η παρέμβαση Σημίτη, δεν είναι τυχαία η διστακτικότητα Καραμανλή να μιλήσει ανοικτά, δεν είναι καθόλου τυχαίες οι παρεμβάσεις της Ντόρας Μπακογιάννη ή του Ε. Βενιζέλου, επανάληψη των γνωστών χιλιοειπωμένων επιχειρημάτων.
Ο Ερντογάν  δεν αποδέχεται καμία Χάγη, η Τουρκία και το 1975 και το 2003, υπαναχώρησε από την συζήτηση για την Χάγη, είναι η χώρα που δεν αναγνωρίσει το Δίκαιο της Θάλασσας.
Αν η Ελλάδα δεν ορίσει το δικό της «οικόπεδο» απλά θα το χάσει. Μόνο που η ευθύνες θα είναι μεγάλες και η τραγωδία ακόμα μεγαλύτερη.


Απόψεις

Ειδικού Συνεργάτη Η συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ-Τουρκίας συνοδεύτηκε με εκτενείς συνομιλίες μεταξύ αξιωματούχων των δύο χωρών, σχετικά με την Ουκρανία, τη Γάζα, τη Συρία και το Νότιο Καύκασο. Σύμφωνα με τον τουρκικό... πλήρες κείμενο
Άρης Χατζηστεφάνου Το να είσαι υπεύθυνος ειδικού τμήματος του FBI για την πάταξη της αναρχίας στις ΗΠΑ ακούγεται σαν τη μεγαλύτερη αργομισθία στην Ιστορία. Παρ' όλα αυτά, το ομοσπονδιακό γραφείο ερευνών έχει αυξήσει τους... πλήρες κείμενο
Του Στράτου Βαλτινού Πάντα υπήρχαν οι πρόθυμοι στην πολιτική να συμπορευθούν ακόμη και με την πιο σκοτεινή πλευρά της εκκλησίας, όπως πάντα υπήρχαν οι οπαδοί της κοσμικότητας, ανεξάρτητα από κόμματα και ιδεολογικές τάσεις.... πλήρες κείμενο
Του Στράτου Βαλτινού Η καταθλιπτική εικόνα της τεράστιας αίθουσας του Ταε Κβο Ντο όπου διεξάγεται το 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνει και τον εκφυλισμό του κόμματος αυτού. Άδεια αίθουσα, γεμάτοι διάδρομοι , δρόμοι και παράδρομοι,... πλήρες κείμενο
Του Στράτου ΒαλτινούΟ Αλεξέϊ Ναβάλνι πέθανε σε μια φυλακή της Αρκτικής, θύμα ενός δικτάτορα που δεν ανέχεται την κριτική και την αμφισβήτηση. Τυραννικά καθεστώτα που στηρίζονται από τη Δύση εξοντώνουν χιλιάδες. Είναι ο... πλήρες κείμενο
Του Στράτου Βαλτινού Ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Είναι ο εκσκαφέας του κομματικού υπεδάφους και ιδανικός στη δημιουργία μηχανισμών. Η αποχώρησή του από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ μετά από λεκτικό... πλήρες κείμενο