του Σπύρου Σουρμελίδη

Αυλαία στο ΠΑΣΟΚ, αυλαία και στο Ποτάμι. Μεγέθη δυσανάλογα, ιστορία δυσανάλογη, που όμως τα χρόνια της κρίσης έτρεξαν μαζί, στους δρόμους της Κεντροαριστεράς. Με φόντο το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα που εξέφρασε πρωτίστως ο Κώστας Σημίτης. Ο οποίος την Κυριακή, στο συνέδριο της Φώφης, είδε επιτέλους το ΠΑΣΟΚ να κατεβάζει ρολά. Την ώρα που και το πνευματικό του, πολιτικό τέκνο, το Ποτάμι, μέσα σε κλίμα συγκίνησης, πέρασε στην λήθη. Μένει όμως το ΚΙΝΑΛ, με την ελπίδα ότι θα συνεχίσει να αποτελεί στήριγμα στη ΝΔ, όπου μετακόμισε το κίνημα του …εκσυγχρονισμού.

Στην πραγματικότητα από το 2004 και μετά (από την ώρα δηλαδή που χάνει τις εκλογές το κραταιό ΠΑΣΟΚ (με όλες τις συνιστώσες τους σε κοινή πορεία), οι εκσυγχρονιστές αναζητούν τρόπο έκφρασης και φορέα υλοποίησης της πολιτικής τους. Θεωρώντας ότι το ΠΑΣΟΚ  του Ανδρέα Παπανδρέου πρέπει να τελειώσει. Ποντάρουν στην υπόθεση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μπορεί να αναστηλώσει το κραταιό ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε και ο ίδιος είχε ενστάσεις γι αυτό που «κληρονόμησε».
Η περίοδος Καραμανλή οδηγεί με σιγουριά το ελληνικό κράτος στην κρίση, χωρίς μεγάλες προσπάθειες  ανάσχεσης της πορείας προς το γκρεμό.
Όταν το ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου έρχεται και πάλι στην εξουσία (2009) είμαστε ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Και το Νοέμβρη του 2011 οι διάφορες συνιστώσες  του αλληλοσπαρασόμενου και παρηκμασμένου ΠΑΣΟΚ, ανατρέπουν την κυβέρνηση τους, ανατρέπουν τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, επειδή ζήτησε μέτρα κατά των τραπεζών.
Το ΠΑΣΟΚ αποδέχεται ρόλο δεύτερου υπο τον Α. Σαμαρά, με τον Ε. Βενιζέλο να ποντάρει στις εξελίξεις που έρχονται για να βρεθεί στην πρώτη θέση.

Η επιστροφή των εκσυγχρονιστών

Όμως για το ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει η πορεία προς την δύση του. Ο Κ. Σημίτης προωτοστατεί σε διάφορες προσπάθειες ανασύνταξης της Κεντροαριστεράς:  «Κίνηση των 58», «Ελιά», «Δημοκρατική Συμπαράταξη»  και τελικά ΚΙΝΑΛ. Συγχρόνως όμως παρουσιάζεται πριν τις ευρωεκλογές του 2014 ένα αμιγώς εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, το Ποτάμι με πρόσωπο έκπληξη  εκείνη την ώρα, τον Σταύρο Θεοδωράκη. Το κόμμα εκλέγει δυο ευρωβουλευτές και οι ελπίδες γιγαντώνονται. Στόχος οι ψηφοφόροι  της Κεντροαριστεράς αλλά και τις ευρύτερης Αριστεράς. Στις εκλογές του 2015 όμως ο πραγματικός στόχος δεν επιτυγχάνεται. Το Ποτάμι απορροφά ψηφοφόρους της Κεντροδεξιάς ίσως και της δεξιάς, μειώνοντας την δύναμη του Α. Σαμαρά.
Πέρα από τις ελπίδες του Ευάγγελου Βενιζέλου, από το 2015 και μετά φαίνεται ότι ανασυντάχθηκαν και οι ελπίδες των εκσυγχρονιστών.
Οι οποίοι ποντάρουν ανοικτά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να κληρονομήσει το δικό τους εγχείρημα. Του παρέχουν όλες τις δυνάμεις τους, εντός και εκτός κράτους και Πολιτείας, πρόσωπα και μηχανισμούς.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2019, αποτελούν νίκη όχι ακριβώς της ΝΔ αλλά των συνασπισμένων αντιΣυραζαικών δυνάμεων. Με την προσθήκη ακροδεξιών δυνάμεων και παραγόντων.
Είναι και μια επιτυχία του Κ. Σημίτη  που πέτυχε να στηρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλωστε και με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο Κ. Σημίτης δεν είχε μεγάλες διαφορές.
Όμως και πάλι, δεν ήταν μια απόλυτη νίκη. Διότι απέναντι στη ΝΔ υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ του 31,5%, με το ΚΙΝΑΛ να βρίσκεται στο 8%.

Ήταν κάποτε …ΠΑΣΟΚ

Μετά την «αυτοκτονία» του Νοεμβρίου του 2011, είχε αρχίσει η πορεία αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ. Η τυπική επιβεβαίωση ήρθε στο (ας πούμε) συνέδριο της 23-24ης Νοεμβρίου. Το ΠΑΣΟΚ συγχωνεύεται στο ΚΙΝΑΛ.
Η Κεντροαριστερά μένει ως παρακολούθημα του εγχειρήματος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που προς το παρόν κρατάει συγκολλημένες δυνάμεις από την κεντροδεξιά έως την άκρα δεξιά.
Οι κάποιες αντιδράσεις (Παύλος Γερουλάνος, Νίκος Ανδρουλάκης κα) είναι μικρής εμβέλειας και πάντως δεν μπορούν ν αλλάξουν την ιστορία.  Η Φώφη Γεννηματά κέρδισε  δυο χρόνια, αφού το Συνέδριο (με συνέδρους από τα προηγούμενα χρόνια και όχι φρεσκοεκλεγμένους)  συγχρόνισε τη θητεία τη Φώφης Γεννηματά ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τη θητεία της προέδρου ΚΙΝΑΛ , δηλαδή μέχρι το 2021 οπότε και προβλέπεται η νέα διαδικασία εκλογής ηγεσίας. Με την ελπίδα προφανώς ότι έως τότε θα έχουν γίνει πρόωρες εκλογές, και το ΚΙΝΑΛ θα τσιμπήσει μεγαλύτερο ποσοστό. Αν και όσοι την αμφισβητούν υποστηρίζουν ότι το Κίνημα γενικώς απειλείται με ουσιαστική εξαφάνιση.
Συναίσθημα μακριά από την πικρή αλήθεια 
Την ώρα που τελείωνε το ΠΑΣΟΚ, έπεφτε αυλαία και για ένα ακόμα εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, το Ποτάμι.
Συγκίνηση και στεναχώρια επικράτησε στην τελευταία συνάντηση  της ηγεσίας του «Ποταμιού», όπου και τυπικά αποφασίστηκε η αναστολή της λειτουργίας του. Με τον Σταύρο Θεοδωράκη να απευθύνεται στους πρώην ψηφοφόρους, ζητώντας να «βάζουν ψηλά τον πήχη για τους πολιτικούς, μακριά από κοκορομαχίες, αναλήθειες…». Η αιτία της συντριπτικής ήττας; Η κοινωνία   που δεν κατάλαβε, ο πόλεμος προς το Ποτάμι,  η Ελλάδα που ζει ακόμα με τους εφιάλτες της…
Ωραία ολ αυτά τα πικρόχολα, αλλά ο Σταύρος απέφυγε και κάποιες αλήθειες.  Ότι πιέστηκε να στηρίξει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ότι στήριξε πολλές επιλογές που είχαν αναφορά στο παρελθόν που οδήγησε στην χρεοκοπία. Ότι μπαινόβγαινε στο ΚΙΝΑΛ, μπας και υπάρξει νεκρανάσταση του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν ήλθε. Ότι στο τέλος «θυσιάστηκε» το «Ποτάμι» να ψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών για να μην υποχρεωθεί να το κάνει ο Κυριάκος. Ότι αρχικώς απευθύνθηκε στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους (2014) αλλά τον ψήφισαν οι κεντροδεξιοί. Και ότι την κρίσιμη ώρα (εκλογές 2019) οι ψηφοφόροι αυτοί ψήφισαν ΝΔ για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακούγοντας το αντιΣΥΡΙΖΑ κάλεσμα, ακόμα και πολλών εξ αυτών που προέτρεψαν τον ίδιο τον Στ. Θεοδωράκη να μπει στην πολιτική. Ίσως κάποια στιγμή ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης μιλήσει για την εμπειρία του…χωρίς συναισθηματισμούς.