του Σωτήρη Σιδέρη

Η δολοφονία της δημοσιογράφου Βικτόρια Μαρίνοβα (η τρίτη στην ΕΕ , μετά την δολοφονία της Γκαλίζια στη Μάλτα και του Κούτσιακ στην Σλοβακία) στη Βουλγαρία σόκαρε και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στον δημοσιογραφικό κόσμο, αλλά και στην Ευρώπη. Αξιωματούχοι της ΕΕ αποδοκίμασαν τη δολοφονία. Μέχρις εκεί. Γιατί οι δολοφόνοι, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι στη Σόφια που λεηλατούν τα κρατικά και κοινοτικά κονδύλια είναι λίγο πολύ γνωστοί στις Βρυξέλλες που δείχνει πλέον ανίκανη να αναστρέψει την εικόνα σήψης που εκπέμπει η ΕΕ. Στην Μάλτα προ μηνών, μια ακόμη δημοσιογράφος δολοφονήθηκε καθώς ερευνούσε  ανάμειξη  της πρωθυπουργικής οικογένειας  στην διακίνηση μαύρου χρήματος μέσω του τραπεζικού συστήματος της χώρας. Λίγο πολύ και αυτό το γνωρίζουν στις Βρυξέλλες, όπως γνωρίζουν πως ξεπλένουν μαύρο χρήμα πολλές τράπεζες. Έρευνες γίνονται επίσης για διαφθορά εντός της ΕΕ, από την ΟLAF.

Αυτά και αμέτρητα ακόμη περιστατικά σε διάφορες χώρες δημιουργούν μια εικόνα αποστροφής της ΕΕ την οποία εκμεταλλεύονται στο έπακρο οι ακροδεξιές δυνάμεις. Ποιος θα ωφεληθεί ενόψει των ευρωεκλογών; Μα φυσικά η ακροδεξιά που καταγγέλλει καθημερινά τις Βρυξέλλες, όχι όμως από την οπτική  της ηθικής δύναμης, αλλά της δήθεν ανατρεπτικής πολιτικής που θα αλλάξει τα δεδομένα για να επιβάλλει νέα  ήθη. Αυτά τα νέα ήθη ήδη είναι αισθητά στην Ουγγαρία με τους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης, την επέμβαση στην δικαιοσύνη και την οργή έναντι της ΕΕ.
  Από την άλλη πλευρά, το σύστημα των Βρυξελλών, ο συστημικός τύπος και τα ΜΜΕ της Ευρώπης υπερασπίζονται την λεγόμενη «κανονικότητα» που δεν διαφέρει και πολύ από την υπεράσπιση αυτών των εκφυλιστικών φαινομένων που οδήγησαν την ΕΕ στην  σημερινή κρίση .

Το ακροδεξιό μέτωπο

Οι ακροδεξιές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη οργανώνονται και παρά τις  διαφορές μεταξύ τους έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Την εχθρότητα έναντι της ΕΕ και των αξιών της δημοκρατίας, καθώς σταδιακά μετατρέπουν τις θέσεις τους σε αντιθέσεις . Δηλαδή  καταγγέλλουν  με απόλυτη άρνηση ττο μεταναστευτικό, τη γερμανική Ευρώπη για το αυστηρότατο δημοσιονομικό πλαίσιο,  υπερασπίζονται τον εθνοκεντρισμό ως απάντηση στην πολυπολιτισμικότητα και τον αναχωρητισμό από το  πλαίσιο της ΕΕ.  Χρησιμοποιούν ως όχημα το μεταναστευτικό για να επιβάλλουν όλη την ατζέντα τους, καθώς βλέπουν ότι τόσο η σοσιαλδημοκρατία, όσο  και η συντηρητική δεξιά έχουν χάσει προ πολλού την επιρροή τους . Καταγγέλλουν φυσικά και την φτώχεια , όχι γιατί θέλουν οικονομική δικαιοσύνη, αλλά  για να αυξήσουν την επιρροή τους και τις ψήφους τους, κάτι που καταφέρνουν ήδη.
Σταδιακά το μεταξύ τους μέτωπο ενισχύεται ενόψει των Ευρωεκλογών. Η Γερμανία βλέποντας  ότι απειλείται η πρωτοκαθεδρία της έκανε μια κίνηση με  ρίσκο, αλλά που θεωρεί την πλέον ενδεδειγμένη για να διατηρήσει τα προνόμιά της. Προωθεί τον επικεφαλής του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το Βερολίνο και αρκετοί σύμμαχοί του στην Ευρώπη εκτιμούν ότι ο Βέμπερ     ( αν δεν αλλάξει στην πορεία η επιλογή) εκτός από τις ψήφους των δεξιών, μπορεί να πάρει και ψήφους ακροδεξιών κομμάτων που είναι ιδιαίτερα ενισχυμένα πλέον και να επικρατήσει. Θα είναι η πρώτη φορά που το Βερολίνο απροκάλυπτα θα διεκδικήσει την ηγεσία της ΕΕ . Ο Βέμπερ, ένας ακροδεξιός Βαυαρός πολιτικός λειαίνει όσο μπορεί τις θέσεις του με στόχο να κερδίσει ο,τι μπορεί παραπάνω και από τους σοσιαλδημοκράτες, αλλά κυρίως προσπαθεί να μην προκαλεί με την γερμανοκεντρική ιδεολογία του. Αν ο Βέμπερ είναι η απάντηση στην κρίση της ΕΕ, τότε είναι βέβαιο  ότι οδεύουμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Βέμπερ υπεράνω όλων

Ο Βέμπερ προανήγγειλε ήδη ότι αν εκλεγεί πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα υποστηρίξει το τέλος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, με στόχο να προωθήσει την Ειδική Σχέση.
Στην Ελλάδα ουδείς αντέδρασε. Ή μάλλον, η μεν κυβέρνηση σιώπησε, ενώ η ΝΔ αντέδρασε στηρίζοντας τον Βέμπερ στις φιλοδοξίες του να ηγηθεί της Επιτροπής.
Η περιφρόνηση προς όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς από τον Βέμπερ δεν είναι τυχαία. Η γερμανική Ευρώπη βρίσκεται στο τελευταίο στάδιό της, αυτό της κρίσης, της διάλυσης για πολλούς.  Το Βερολίνο θα επιχειρήσει να τακτοποιήσει θέματα σχετικά με την διεύρυνση, τις οικονομικές κατευθύνσεις της ΕΕ και θέματα δομής και διεύρυνσης. Αυτό σημαίνει ότι θα προωθήσει την Ειδική Σχέση με τη Τουρκία . Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να απαντήσει τι σημαίνει Ειδική Σχέση , τι δικαιώματα και τι υποχρεώσεις θα την συνοδεύουν. Όλα αυτά φυσικά ενδιαφέρουν άμεσα την Ελλάδα. Όμως στην Αθήνα δεν ακούγεται κουβέντα….       

Χωρίς όραμα χωρίς ταυτότητα

Σε όλα αυτά η δεξιά δεν έχει απαντήσεις και για τον λόγο αυτό προσχωρεί στην ακροδεξιά ατζέντα σταδιακά, αλλά χωρίς φρένο. Η Αριστερά δεν κατάφερε να συγκροτήσει το δικό της μέτωπο και σε περίοδο μεγάλης κρίσης, αντί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων , την χάνει . Η Αριστερά έχει θολά μηνύματα, άναρχο πρόγραμμα, λίγο αριστερό, λίγο δεξιό, λίγο σοσιαλδημοκρατικό με αποτέλεσμα να χάνει έδαφος στα φτωχά λαϊκά στρώματα και να κερδίζουν οι ακροδεξιοί . Τα μισαλλόδοξα μηνύματα της ακροδεξιάς κερδίζουν τους φτωχούς, όχι γιατί οι πολίτες μετατοπίστηκαν ιδεολογικά, αλλά γιατί με την αλλαγή της ψήφου μεταφέρουν την οργή τους στην κάλπη . Η Αριστερά , σε όλες τις εκφάνσεις της μοιάζει εντελώς αδύναμη να παρουσιάσει ένα νέο όραμα. Τα συνθήματα για μια  άλλη Ευρώπη ξεθώριασαν, οι ιδέες για αλληλεγγύη καταποντίστηκαν στα ποσοστά φτώχειας σε όλη την ΕΕ, η αίσθηση ότι δεν υφίσταται ούτε ως πρόθεση  η φορολογική δικαιοσύνη κυριαρχεί και προκαλεί μαζικά  κύματα εγκατάλειψης των παραδοσιακών κομμάτων.
Φυσικά η πολιτική δεν πέθανε. Ούτε τα παραδοσιακά κόμματα έχουν ηττηθεί. Αυτό που απαιτείται είναι ένα σχέδιο ανασυγκρότησης και εκπόνησης νέων προγραμμάτων και ιδεών που να εφαρμόζονται και όχι απλώς να εξαγγέλλονται.
Μόνο έτσι οι προοδευτικές δυνάμεις θα εξισορροπήσουν και πιθανόν να κερδίσουν έδαφος στις ευρωεκλογές. Διαφορετικά το επόμενο  ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θα θυμίζει αρένα …

Υ.Γ: σε όλο αυτό το αποκαρδιωτικό σκηνικό αλγεινή εντύπωση προκαλεί η απουσία του ΚΚΕ. Το θέμα για το ΚΚΕ δεν είναι η δημιουργία ενός μετώπου κατά της ακροδεξιάς , αλλά η αντιπαράθεσή του με τους πολιτικούς αντιπάλους, τον ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα. Για μια ακόμη φορά, το ΚΚΕ χάνει την αίσθηση της πολιτικής αντίστασης χάριν των μηχανισμών διατήρησης του κομματικού κεκτημένου.
Και για μια ακόμη φορά θα χάσει το τρένο του καιρού του και θα μειώσει ακόμη περισσότερο έδαφος στην κοινωνία.