Οι δηλώσεις του Νίκου Φίλη είναι μια καλή ανάσα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία δεν έχει με πόσα απ αυτά που είπε, συμφωνεί ή διαφωνεί, κανείς. Σημασία έχει ότι θέτει ζητήματα για την διακυβέρνηση, για την επόμενη μέρα, για την πορεία της Αριστεράς, κρούει τον κώδωνα προκαταβολικά. Και το κάνει σε μια στιγμή που στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει έντονος προβληματισμός για την πορεία μετά τα Μνημόνια και ενόψει συνεδριάσεων όπου θα τεθεί η πορεία από δω και μπρος. Τα ζητήματα που άνοιξε ο Νίκος Φίλης δεν είναι αδιάφορα για την κοινωνία, δεν αφορούν το κόμμα ή στενά την κυβέρνηση.
Ο Νίκος Φίλης, σε μια σειρά δηλώσεων των τελευταίων ημερών τονίζει ότι η κυβέρνηση πρέπει να δώσει τη μάχη της καθημερινότητας. Αναφερόμενος δε στην ΕΡΤ, έθεσε ένα γενικότερο ζήτημα που αφορά τις ΔΕΚΟ, την διοίκηση τους και το προϊόν που παράγεται απ΄ αυτές.

 «Όταν γίνονται κατασχέσεις σε μικρούς λογαριασμούς, τι είναι; Για πέστε μου εσείς; Ή όταν ο πολίτης δεν έχει διευκολύνσεις όπως οι 120 δόσεις για να ρυθμίσει τα χρέη του; Πολλά από αυτά είναι στο πλαίσιο του Μνημονίου (όπως οι συντάξεις χηρείας) και πρέπει να αλλάξουν. Άλλα προϋπήρχαν και πρέπει να βελτιωθούν».
Σε ότι αφορά την ΕΡΤ είπε ότι «Θυμίζει την εικόνα της πριν το «μαύρο», είναι ένα κανάλι που έχει παραδιοίκηση».
Αναφέρθηκε στην ανάγκη πάταξης της γραφειοκρατίας. «Το στοίχημα της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει το όποιο θετικό κλίμα δημιουργείται από την έξοδο από τη δανειακή σύμβαση, για να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών. Αυτό σημαίνει πάταξη της γραφειοκρατίας και βελτίωση της σχέσης του πολίτη με το κράτος. Σημαίνει ένα δημοκρατικό πλαίσιο της σχέσης του πολίτη με το κράτος και όχι επιστροφή στον αυταρχισμό σε όλους τους τομείς.
Το συμπέρασμα το περιγράφει ο ίδιος: «Όσα λέω και κάνω τα εντάσσω στη συλλογική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο λειτουργεί βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ζήσαμε μια περίοδο «νεκρών» οργάνων. Κα όσο βέβαια μπορεί να λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη μεταμφίεση του κυβερνητικού προγράμματος. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στίγμα αριστερού κόμματος και όχι το στίγμα ενός κόμματος που λειτουργεί υπό τον μανδύα του κυβερνητισμού, της αναγκαστικής υποστήριξης όλων των ενεργειών της κυβέρνησης. Αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη νέα πορεία που χαράσσουμε, με τον νέο γραμματέα Π. Σκουρλέτη και τα νέα όργανα. Για να απαντήσω τώρα στους κακόπιστους, θέλω να υπενθυμίσω ότι και υπουργός που ήμουν, εξέφραζα πολιτικές θέσεις που δεν ήταν αρεστές σε ένα μέρος της κοινωνίας –όχι μόνο αντιπάλους. Σας υπενθυμίζω τις θέσεις μου για τον εθνικισμό ή τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Αλλά δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει κάποιος να δημιουργεί προφίλ αιρετικού. Δεν είμαι αιρετικός. Είμαι πολύ ορθόδοξος».

Μια αναγκαία συζήτηση

Αυτό που ακούγεται ευρέως στην κοινωνία , είναι η έλλειψη ενός αέρα αλλαγής, ενός νεύματος από την πλευρά  του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα φέρει ένα καινούργιο πλαίσιο για να μπορέσει η κοινωνία να ξεφύγει από τον βάλτο στον οποίο βρέθηκε και βρίσκεται, όχι μόνο σε ότι αφορά στενά την οικονομία, αλλά και τους Θεσμούς, τις σχέσεις Πολιτείας-πολίτη, την Παιδεία, τον Πολιτισμό κλπ.
Υπάρχει μια απογοήτευση, ότι ένα τέτοιο νεύμα, δεν δόθηκε και δεν φαίνεται ότι θα δοθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ  ασχολείται με την διακυβέρνηση και με τρέχοντα ζητήματα, ανακυκλώνοντας πρακτικές του παρελθόντος.
Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια από το 2012 και μετά, να ανταποκριθούν σε ανάγκες που δεν ήταν έτοιμοι, να σηκώσουν ένα βάρος δυσανάλογο για ένα κόμμα της Αριστεράς, που ήταν μακριά από την εξουσία. Να οδηγήσουν και πάλι τη χώρα σε ήρεμα νερά, με εργαλεία (θεσμοί, δικαιοσύνη, τράπεζες, υπουργεία κλπ, κλπ) τα οποία δεν ήταν δικά τους. Αυτό το πέτυχαν, παρά το γεγονός ότι είχαν όλο το σύστημα εξουσίας της χώρας απέναντι τους.
Όμως πόσο μπορεί ένας οργανισμός (κόμμα) και η κοινωνική ομάδα που τον στηρίζει (Αριστερά- αριστεροί πολίτες), μέσα σ αυτές τις συνθήκες να σκεφτεί για την επόμενη μέρα;
Η ηγεσία σίγουρα έχει σκεφτεί κάποια πράγματα, που οδηγούν προς ένα ευρύτερο μέτωπο αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Έχει δείξει ότι θα συνεχίσει να εκφράζει πρωτίστως τους μη έχοντες τους λιγότερο δυνατούς. Όμως αυτό από μόνο του δεν αρκεί και δεν αντιμετωπίζει την πολύπλοκη πραγματικότητα. Με αυτή την πορεία προς το Μέτωπο δεν συμφωνούν όλοι στον ΣΥΡΙΖA ή δεν συμφωνούν πλήρως.
Στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αποσαφηνισμένα θεμελιώδη ζητήματα.
Τι ακριβώς είναι και τι κάνει η Αριστερά σήμερα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη;
Για ποια ακριβώς ανάπτυξη, εκσυγχρονισμό, μιλάμε; Αντιλαμβάνονται όλοι (εντός ΣΥΡΙΖA αρχικώς) τις έννοιες με τον ίδιο τρόπο; Βλέπουν το ίδιο πράγμα;
Οι διαφορετικές κοινωνικές ομάδες που αναζήτησαν σωσίβιο στον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και το 2015, θέλουν τα ίδια πράγματα, αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους στην ίδια πορεία;
Μάλλον όχι. Υπάρχει πληθώρα απόψεων. Και πληθώρα συμφερόντων, αναλόγως με την (οικονομική) θέση που βρίσκεται ο κάθε πολίτης.  Και αυτές οι απόψεις πρέπει να συζητηθούν.
(Τα ερωτήματα αυτά (όπως και δεκάδες ακόμα) ισχύουν και για τις άλλες παρατάξεις, πρωτίστως για την συντηρητική παράταξη. Εκεί όπου επίσης νομίζουν ότι αντιλαμβάνονται όλοι το ίδιο πράγμα όταν μιλάνε για την επόμενη μέρα. Το σίγουρο είναι ότι τους ενώνει σήμερα το μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ που τους πήρε την διακυβέρνηση και το πάθος για την επιστροφή στην εξουσία).
Για όλους τους παραπάνω λόγους η συζήτηση που επιδιώκει να ανοίξει ο Νίκος Φίλης και δημοσίως, έξω από τα στενά όρια του ΣΥΡΙΖA, είναι διαδικασία υγιής και επιβεβλημένη.