Αυτή τη φορά ο φασισμός εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα του πλούτου. «Να ξαναπάρουμε την Γερμανία στα χέρια μας» λένε οι εξασφαλισμένοι Γερμανοί, που δεν θέλουν να πληρώσουν τους τεμπέληδες του Νότου. Η ήττα της κας Μέρκελ είναι πολύ μεγαλύτερη απ αυτή που δείχνουν τα μειωμένα ποσοστά του κόμματος της. Η πολιτική του «ο καθένας πληρώνει τα χρέη του» και του «εμείς είμαστε οι καλοί μαθητές», έφερε ξανά στην επιφάνεια τα τέρατα. Τεράστια η ευθύνη, των επίσης ηττημένων Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι στήριξαν την γερμανική κυριαρχία πάνω στην Ευρώπη. Στήριξαν την λιτότητα, την ευελιξία στην εργασία, την υπερχρέωση των κρατών. Αποθέωσαν τις τράπεζες, τα funds και το σκληρό ευρώ. Όταν είδαν το πρόβλημα τους, ήταν πλέον αργά. Χθες δεν ηττήθηκε η κα Μέρκελ μόνο. Ηττήθηκε και η υπόλοιπη Ευρώπη, που περιμένει από την κα Μέρκελ να την ελεήσει!
Το μήνυμα είναι ανησυχητικό. Οι Γερμανοί έχουν στραφεί προς την άκρα δεξιά, που έχει φασιστικά χαρακτηριστικά. Δείχνουν ότι δεν θέλουν να πληρώνουν για τους άλλους ευρωπαίους, τώρα που το κράτος τους έχει γεμίσει με τα λεφτά των υπολοίπων. Και δεν πρέπει να υποτιμάμε την άνοδο των Φιλελεύθερων που έχουν το ίδιο σύνθημα. Η Γερμανία δεν πρέπει να πληρώνει «τα λάθη των άλλων».
Η είσοδος ενός φιλοφασιστικού κόμματος στην γερμανική Βουλή για πρώτη φορά από το 1945, είναι συνολικά για την Ευρώπη ένα ανησυχητικό γεγονός. Η Αγκελα Μέρκελ μπήκε στην 4η θητεία με μια ήττα. Γιατί είναι η πολιτική της που οδήγησε πολλούς Γερμανούς σε αντιευρωπαϊκή λογική. «Δεν πληρώνουμε τους τεμπέληδες του Νότου», είναι το μήνυμα. Και το ίδιο κλίμα υπάρχει στην Αυστρία, στην Σουηδία, στην Ολλανδία, στην Φιλανδία. Οι Γερμανοί λοιπόν θέλουν την Γερμανία δική τους και την Ευρώπη να τους υπακούει. Το μήνυμα είναι κακό για την Γαλλία του Μακρόν και φυσικά για την Ιταλία.
Ο εγωισμός των βορείων, είχε φανεί τα δύο τελευταία χρόνια στις εκλογές που έγιναν στα διάφορα κράτη-μέλη της ΕΕ στο Βορρά. Με αποκορύφωμα την επιρροή τους στην Αυστρία.
Τώρα όμως, εμφανίστηκε στην ίδια την Γερμανία.
Η Αγκελα Μέρκελ παραδέχθηκε ότι δεν ήταν το αποτέλεσμα που περίμενε. Ήξερε ότι το ποσοστό της θα είναι μικρότερο από εκείνο των εκλογών του 2013, αλλά το περίμενε λίγο μεγαλύτερο.
Οι Χριστιανοδημοκράτες- Χριστιανοκοινωνιστές χάνουν 8% σε σχέση με το 2013, ενώ και οι Σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σούλτς χάνουν περίπου 5% σε σχέση με το 2013. Το συνολικό αυτό 13% το κέρδισαν η ακροδεξιά, «Εναλλακτική για την Γερμανία» (+8%) και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες (+5%). Πρακτικά λοιπόν ένα 13% του εκλογικού σώματος έφυγε από τον Μεγάλο Συνασπισμό (Χριστιανοδημοκράτες- Σοσιαλδημοκράτες) ζητώντας πιο σκληρές πολιτικές, πιο αντιευρωπαϊκές πολιτικές, περισσότερη λιτότητα για τους άλλους ευρωπαίους, ώστε να εδραιωθεί η γερμανική κυριαρχία.
Η σκληρή στάση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έναντι των ευρωπαίων, υπέρ της τήρησης των συμφωνηθέντων , υπέρ του σκληρού ευρώ κλπ, δεν στάθηκε ικανή να πείσει ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος να ξαναψηφίσει Μέρκελ ή Μέρκελ-Σούλτς.
Η «Εναλλακτική για την Γερμανία» δεν αντιπροσωπεύει τους ταπεινωμένους και πεινασμένους Γερμανούς της δεκαετίας του ’20 και του ’30. Αντιπροσωπεύει μια καθαρά εθνικιστική αντίληψη, ακραίες απόψεις περί του κακού και του καλού, αντιπροσωπεύει τον εγωισμό του χορτάτου και του εξασφαλισμένου.
Οι ηγετικές προσωπικότητες της «Εναλλακτικής για την Γερμανία», από την Φράουκε Πέτρι, έως τον 76χρονο Αλεξάντερ Γκάουλαντ και την 38χρονη Αλίς Βάϊντελ, είναι πετυχημένοι επαγγελματίες, ανώτερης μόρφωσης , εκπρόσωποι των golden boys της ανώτερης υπαλληλικής τάξης. Κατόρθωσαν όμως να πείσουν και χαμηλότερα αμειβόμενους, κυρίως στην ανατολική Γερμανία, όπου η διαφορά με την δυτική, είναι ακόμα αισθητή. Η άνοδος του κόμματος είναι ραγδαία, μετά το 2013. Στις ευρωεκλογές του 2014 έλαβε το 7,1% των ψήφων και κέρδισε 7 από τις 96 έδρες που αντιστοιχούν στη Γερμανία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ οι ευρωβουλευτές του προσχώρησαν στην κοινοβουλευτική ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών. Η Εναλλακτική για τη Γερμανία εκπροσωπείται ήδη και σε διάφορα κοινοβούλια κρατιδίων της Γερμανίας, έχοντας κερδίσει στις αντίστοιχες εκλογές το 9,7% των ψήφων στη Σαξονία, το 12,2% των ψήφων στο Βραδεμβούργο, το 10,6% των ψήφων στη Θουριγγία, το 6,1% των ψήφων στο Αμβούργο και το 5,5% στη Βρέμη.
Το Κόμμα των Φιλελεύθερων σε κάθε περίπτωση , είναι μια λύση για ορισμένα από τα προβλήματα της κας Μέρκελ. Πρώτον γιατί θα έχει και μία ακόμα επιλογή σχηματισμού κυβέρνησης, πέρα από το ενδεχόμενο της συνεργασίας με τους Σοσιαλδημοκράτες. Δεύτερον, μπορεί να στείλει ένα μήνυμα στην υπόλοιπη Ευρώπη σε ότι αφορά την πολιτική που θ ακολουθήσει. Τρίτον, μπορεί να στείλει μήνυμα και στο εσωτερικό της χώρας, ότι η Γερμανία θα ορίζει πάντα τις τύχες της ΕΕ.
Το FDP έχει παλαιές δόξες αλλά έμεινε εκτός Βουλής στις εκλογές του 2013, αφού πήρε μόνο 4,8% (κάτω από το όριο του 5%). Στις εκλογές του 2009 το FDP ήταν το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στην Βουλή , έχοντας λάβει 14,6%. Το FDP ιδρύθηκε το 1948 από τον Τέοντορ Χόις, όμως η προσωπικότητα που ανέδειξε ήταν ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ ο επονομαζόμενος και «διπλωμάτης». Διετέλεσε Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών από το 1969 έως το 1974 και από το 1974 έως το 1992, σχεδόν χωρίς διακοπή, Ομοσπονδιακός Υπουργός Εξωτερικών και Αντικαγκελάριος. Επίσης, ήταν Πρόεδρος του FDP από το 1974 έως το 1985. Ήταν υπέρμαχος της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Επικεφαλής σήμερα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών είναι ο Κρίστιαν Λίντνερ. Το FDP μετείχε σε κυβερνήσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες αλλά και με τους Χριστιανοδημοκράτες.
Όμως το FDP είναι γνωστό στην Γερμανία ως το κόμμα των πλουσίων. Αντιπροσωπεύει ευθέως μεγάλους βιομηχάνους, τραπεζίτες, τις παραδοσιακά πλούσιες οικογένειες της Γερμανίας. Έχει ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις. Ζητά μικρότερο κράτος, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και φυσικά ζητά επιμόνως το grexit. O επικεφαλής του Κρίστιαν Λίτνερ, αφήνει να εννοηθεί ότι αυτή τη φορά θα θέσει σκληρούς όρους για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση και ένας απ αυτούς είναι να πάρει το υπουργείο Οικονομικών.
Παρά το γεγονός ότι η Γερμανία είναι μια πλούσια χώρα, η Σοσιαλδημοκρατία έδειξε ότι καταρρέει και εδώ. Η ταύτιση των σοσιαλιστών σ όλη την Ευρώπη με τις ακραίες φιλελεύθερες πολιτικές, τους οδηγεί σε σταδιακή αποσύνθεση και διάλυση.
Ο Μάρτιν Σούλτς ανέλαβε να εγγυηθεί την μετάβαση του κόμματος σε μια άλλη εποχή και σε μια άλλη πολιτική. Η σοσιαλδημοκρατία στην Γερμανία αναζητά επίσης το αριστερό της παρελθόν, τις κοινωνικές της ρίζες και ολ αυτά που έχουμε ακούσει στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία., στην Μεγάλη Βρετανία και στην Γαλλία. Μόνο που παντού γίνεται όταν είναι πλέον αργά.
Κανείς δεν απέφυγε την κατάρρευση ούτε και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες.